Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Το χρέος να βγαίνει…

Ίσως φανώ αυτοαναφορική για μια ακόμη φορά λοιπόν,
αλλά είναι κάποια πράγματα που όσο και να τα παλεύω
γυρνάν και με κοροϊδεύουν κατάμουτρα.
Αφετηρίες λέγονται, και δεν κάνουν πλάκα.
Μιλάν σοβαρά κάθε που ξεχνιέμαι.
Μου βάζουν τις φωνές
και μου τραβάν τ’ αυτιά κάθε που πάω να το παίξω κυρία.

Κι όταν περνώ απ’ την πρώην πόλη μου,
οι παλιές γειτονιές με καλούν απ’ το βαρυτικό τους πεδίο
και πάντα πάω με άδεια χέρια
ποτέ δεν το αρνήθηκα μέχρι σήμερα
με άδεια χέρια και με πιο άδεια την φαρέτρα μου κάθε φορά
Εκεί περπάτησα προχθές

Γι’ αυτό θα χαιρόμουν ιδιαιτέρως εάν διαβάζατε τα παρακάτω
με λίγη περισσότερη κατανόηση…


Λεν πως η μόνη μας πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια
Και για λιγάκι λέω να τα αναπολήσω

Πριν δέκα χρόνια ήταν που «κάναμε» το 1ο «κομμάτι» της χιλιετίας
Το πρώτο τρένο πιο παλιά.
Το «καλημέρα στους απέναντι»
Τον πρώτο τοίχο ακόμα παλιότερα
Πριν τη μισή ζωή μας
Τις πρώτες μας εξερευνήσεις
Την εντολή:
«ουκ βάψεις τον τοίχο του πλησίον σου»
Τα κρυμμένα σπρέι στα βρακιά μας και τον χαλβατζή τον κακομοίρη
Τις τσίλιες και τα «σχέδια» για τους μπάτσους και τους οσετζίδες
Το «snoopy»
Τις τούμπες στο χιόνι με -17 βαθμούς
Τους ψευτοτσαμπουκάδες
Τα αραλίκια στην αποθήκη και στο λοφάκι τα καλοκαίρια
Τις τρεις συνεχόμενες πρωτοχρονιές με τις «διαρρήξεις» στο κάτεργο
Τις «επικηρύξεις» μας
Το «φώτο-Ξάνθος»
Τα roof-top και τις καβάτζες
Τα κυνηγητά με τους μπάτσους
και την επιχείρηση «τρέχουμε με τα πόδια στην πλάτη» στον τοίχο του 10ου δημοτικού
Τις χρωματιστές μύξες μας
και την μπογιά που τρώγαμε απ’ τα νύχια μας

Και όλα γαμώτο μου φαίνονται σαν αύριο
Όχι σαν χθες. Πιστέψτε με!
Περπάτησα και σας είδα
Σε είδα Φώτη
Κώστα
Μήτσο
Θοδωρή
Νικολάκη
Γιάννη
Θόδωρε


Σας περιμένω λοιπόν φίλοι μου!
Στις αναπολήσεις μου
Και ελπίζω να’ μαι κάπου και στις δικές σας
Κι ας σκορπίσαμε όπως κανείς άλλοτε
(ή όλοι πάντα)
Κι ας μην είμαστε παιδιά πλέον
Σ’ αυτό το blog ο χρόνος θα προσπαθεί να ταξιδεύει
προς όλες τις κατευθύνσεις…























































Συγχωρέστε με.
Το ξέρω πως είναι δύσκολο να κατανοηθούν κάποια πράγματα απ’ τα παραπάνω,
αλλά αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από μια ιστορία που τα νοήματα και τα στίγματα που άφησε, λίγο πολύ, η καθεμιά πιστεύω θα’ χει ζήσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Απλά ένοιωσα την ανάγκη μετά από κάποιες κουβέντες να σκαλίσω τα παλιά. (abdul σ’ ευχαριστώ)

Τα σκαλίζω λοιπόν και τα αφήνω στη σφαίρα του δημοσίου, όπου ήταν πάντα δηλαδή. Εχθρικά προς τις περιφράξεις του αυστηρά προσωπικού.
Να αναζητούν ταυτίσεις.
Με «τα παλιά» άλλων.
Να διασταυρώνονται με τροχιές άπειρων παιδικών χρόνων.
Άπειρων παιδικών βιωμάτων.

Σκατά τα έκανα πάλι.
Δεν μπαλώνεται με τίποτα, αλλά δεν σβήνω και τίποτα.
Είμαι αυτοαναφορική γαμώτη μου!
Αλλά συνεχίζω να πιστεύω πως τίποτα απ’ τα παραπάνω
δεν είναι μόνο «δικό μου».

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

κάτι για το ρεσάλτο

προς τα μούτρα των λαγωνικών της κρατικής ασφάλειας

ήμουν χρόνια γκραφιτάς ρε παιδί μου...ξέρω...αυτοαναφορικό, εγωκεντρικό κτλ...
έχω σαν ενθύμιο μια παλιά μάσκα.
"αδιάσειστο στοιχείο 1ο"

έχω σκουπόξυλο και ενίοτε κάνω καρατίστηκα κόλπα με αυτό.
"αδιάσειστο στοιχείο 2ο"

ζεσταίνω το σπίτι μου με φυσικό αέριο πράγμα το οποίο δεν ξέρω πως θα χρησιμοποιηθεί εναντίον μου.
"αδιάσειστο στοιχείο 3ο"

προχθές αγόρασα 2 fisher μπύρες και τις ήπια.
"αδιάσειστο στοιχείο 4ο"

οι αποδείξεις απ' το σούπερ μάρκετ και τα άδεια μπουκάλια είναι σπίτι μου...
ουπς..."αδιάσειστο στοιχείο 5ο"

να φοβάμαι?

φυσικά και όχι!

κάτω τα ξερά σας απ' το Ρεσάλτο!
αλληλεγγύη στους συλληφθέντες καταληψίες του δημαρχείου Κερατσινίου
αλληλεγγύη/αξιοπρέπεια/αυτοοργάνωση

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

14 Σεπτεμβρίου 1873



"Η όψη αυτών των δινών είναι μεθυστική
Κύματα, πιο ψηλά!
Άνεμοι, πιο δυνατά!
Είναι πολύ στενάχωρο να ζει κανείς
Εδώ τα όνειρα είναι τόσο μεγάλα
Δεν θα' ταν καλύτερα να ξαναγεννηθεί κανείς
Και να εξεγερθεί για να χαθεί
Μέσα στον πάταγο των γεγονότων"


Και μια εκ των υστέρων επεξήγηση...
πρόκειται για ποίημα της επαναστάτριας της κομμούνας των Παρισίων Louise Michel (εικονιζόμενη) και γράφτηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1873.

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

λευτεριά στον ηλία νικολάου





η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.
κανένας όμηρος στα κελιά της δημοκρατίας.
Λιάκο σύντομα κοντά...

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

ευχάριστοι συνειρμοί

Είχε λιγάκι κρύο σήμερα.
Σαν να σου έλεγε ο στρατηγός άνεμος:
«Βάλε παιδάκι μου κάνα κασκορσέ παραπάνω μη κρυώσεις. Μπαίνει ο χειμώνας και δε έχει συνηθίσει ακόμα το δερματάκι σου το κρύο πάνω στο μηχανάκι»
(επίτηδες δεν βάζω «ν» στο «μη» κρυώσεις και στο «δε» έχει).

Έτσι αναγκαστικά έπρεπε να φορέσω τα χειμωνιάτικα γάντια μου.
Διαφορετικά, τώρα θα είχα γεμίσει το πληκτρολόγιο με ενυδατική κρέμα, και θα είχα κατεβάσει τα μούτρα ως το πάτωμα που δεν ακολούθησα την λαϊκή ρήση
«των τροφίμων τα παιδιά πριν κρυώσουν παίρνουν μαζί τους τον κατάλληλο εξοπλισμό».

Δεν θα το πολυκουράσω.
Τα γάντια λοιπόν, που αυτά είναι η αφορμή που γράφω δεύτερη συνεχόμενη μέρα, είχαν μέσα κάτι σαν χώμα, κάτι σαν πετραδάκια, κάτι από πέρσι τέλος πάντων.
Και από πέρσι το χειμώνα δεν θυμάμαι να έχτισα κάτι φορώντας τα.

Και δεν θα τα πλύνω
Και ακούω Σμέρνα
Και χαίρομαι

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Υπάρχουν και νεκροί στην χώρα των εμπορευμάτων

Σαν τρελός όλη μέρα, το μυαλό μαρμελάδα από
φανάρια/
λακκούβες/
κουτιά/
κορναρίσματα/
παράνοια/
οδούς/
αριθμούς/
ονόματα/
θυροτηλέφωνα/
νεύρα/
πολλά νεύρα/
κουμπάκια/
ορόφους/
πάρε/
δώσε/
ρέστα/
τρέλα/
μανιβέλα και πίσω…

Ε λοιπόν λίγο πριν μια μανιβέλα, στην είσοδο μιας οικοδομής την βρήκα!



Δεν είναι δυνατόν σκέφτηκα σαν είδα την καρτούλα αυτή.
Με γελούν τα μάτια μου!
Ε μα δείτε την!
Αγελαδίτσες, χρυσάφι, και όλα τα καλούδια,
με το υπερσλόγκαν:
«Υπάρχουν ευκαιρίες στην χώρα των εμπορευμάτων.»
Ευχόμουν πραγματικά να γυρίσω την κάρτα από την άλλη, να δω ένα τεράστιο αλφάδι και να γράφει με μεγάλα γράμματα:

«ΨΑΡΩΣΕΣ ΜΑΛΑΚΑ! ΠΑΝΤΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΦΡΙΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙΣ!»

Παραδόξως όμως η ευχή μου δεν πραγματοποιήθηκε (πράγμα που σπάνια συμβαίνει)
Και ήταν καφρίλα.
Μια από τις χιλιάδες που μας σερβίρουν καθημερινά. Και για τις οποίες σε μικρές στιγμές ελευθερίας μονάχα παίρνουμε το αίμα μας πίσω…



Δεν γινόταν όμως παρόλα αυτά να μην γευτώ την φέτα ψωμιού με το έτοιμο πασαλειμμένο βουτυράκι, και να φέρω με πλάγιο τρόπο στο blog αυτό την παρακάτω αφίσα:



20-21-22 λοιπόν θα τα πούμε στο 3ήμερο της +τεχνία- στην Αθήνα στη σχολή καλών τεχνών. Όσοι άπιστοι προσέλθετε.
Όσο για τους φίλους από την Βουλγαρία που θα θελήσουν να κατέβουν,
να κάτι που (μαθαίνεται εύκολα απ’ έξω και) ίσως βοηθήσει…

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

ποια πόλη του φωτός;

θα έπαιρνα κι εγώ θέση με τη σειρά μου στο γαϊτανάκι των αποκαλύψεων που ξεκίνησαν δύο σύντροφοι (revolutionimages.wordpress.com και eimai-ki-egw-blogger.blogspot.com) αλλά βλέπετε σήμερα το πρωί βρήκα το εξής μήνυμα απέναντι απ' το σπίτι μου...γι' αυτό συντρόφια μαζέψτε τις αναρτήσεις σας! Ο Θεός βλέπει από ψηλά!


Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

πλαίσιο

Μία υπέροχη αλυσίδα καταστημάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών και διάφορων άλλων gadget που φέρνει την τεχνολογία πιο κοντά από ποτέ στην καθεμιά μας.
Το πόσο προκλητικό μπορεί όμως να γίνει παράλληλα με όλα τα «καλούδια» που μας προσφέρει είναι κάτι που μπορεί να σε τρελάνει, ειδικά αν είσαι ήδη λιγάκι τρελή, κολλημένη, γραφική, υστερικιά κτλ…..

Πλάι σε όλες τις άλλες διαφημιστικές καμπάνιες που προσωπικά με εξοργίζουν, και που το μόνο υποσυνείδητο μήνυμα που μου περνάν είναι:

«ΕΛΑ ΚΑΙ ΣΠΑΣΕ ΜΟΥ ΤΗ ΒΙΤΡΙΝΑ»

είχαν και αυτή:




Κατά έναν παράξενα σαρκαστικό έως και σατανικό τρόπο νομίζω πως η διαφήμιση αυτή σου βάζει το ζητηματάκι.
πόσο μέσα πέφτει αλήθεια;

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

αίσχος!




Βγήκα που λέτε σήμερα πρωί πρωί για τον καθημερινό μου περίπατο, (με τη μηχανή φυσικά σαλονίκη χαλαρά), και η πόλη ως εκ θαύματος άδεια. Μεγάλη γιορτή κιόλας βλέπετε του αγ. Δημητρίου (μεγάλη η χάρη του, το έκανε το θαύμα του πάλι ο άτιμος), και λέω «δεν πάω να ανάψω κάνα κεράκι στον ομώνυμο ιερό ναό». Δεν είναι και λίγο πράγμα να Σε προστατεύει την πόλη μια τέτοια προσωπικότητα!
Με το που ξεκινάω κατά τον ναό που λέτε, και όλα πάνε δεξιά τι βλέπω;
Τα τσογλάνια οι κουκουλοφόροι γέμισαν την πόλη με μια αηδιαστική αφίσα ανήμερα της μεγάλης αυτής γιορτής της επί χιλιετιών φωτοβολούσας πόλης μας.

Μετά από αυτό το περιστατικό, με το οποίο ξεχείλισε φυσικά το ποτήρι, καλώ τους
χιλιάδες διαδικτυακούς αναγνώστες μου να προσέλθουν στον ιερό χώρο της κατάληψεως «φάμπρικος της υφανετάριας», για να δούμε τι θα κάνουμε επιτέλους με αυτούς τους βάνδαλους.

Ευχαριστώ

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

κάτι που μου ’ρθε για τον εγκλεισμό



Περνούσα πριν καιρό απ’ το πάρκο Τρίτση, και ήταν κόσμος πολύς μαζεμένος στις εκδηλώσεις του Θερσίτη. Προβολές, κουβέντες, συναυλίες, πηγαδάκια, εγκαταστάσεις με φωτογραφίες, κείμενα, έντυπα, αφίσες, και όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που μπορεί να συναντήσει κάποιος όταν πλαισιώνει αυτοοργανωμένα εγχειρήματα. Όλα αυτά, και άλλα πολλά, που μέσα από συλλογικές διαδικασίες καταφέρνουν να απελευθερώνουν χωροχρόνους, να δημιουργούν ρήξεις. Και άλλες ρήξεις με το υπάρχον. Να δυναμώνουν τις συντροφικές σχέσεις και να ανοίγουν μονοπάτια που περιμένουν να περπατηθούν.. .
Κάτι ήθελα να πω όμως…
Α! Ναι το κουίζ!
Μια πολύ ωραία ιδέα που στήθηκε στον χώρο( που δεν θα περιγράψω ακριβώς, για να ζηλέψουν όσοι δεν ήρθαν) και ένα τυχερό χέρι που τράβηξε απ’ τη σακούλα το από εμένα συμπληρωμένο κουίζ, έκαναν επιτέλους να πέσει στα χέρια μου ο «Ρομπέρτο Τσούκκο» που τόσα χρόνια από αμέλεια δεν είχα διαβάσει.

Και να κάποια αποσπάσματα που τόσο όμορφα κατά την γνώμη μου συνηγορούν στο γκρέμισμα των φυλακών, στην επίθεση στις εικόνες και τα αυτονόητα που αυτές παράγουν, στην απομυθοποίηση και το ξεμπρόστιασμα της «ελευθερίας» που ευαγγελίζονται οι κάθε λογής ταγοί της «δημοκρατίας». Γιατί μάλλον ρε παιδιά φυλακισμένος είσαι τελικά όταν πείθεσαι πως είσαι ελεύθερος, και ελεύθερος όταν κατανοείς πως σκλάβος είσαι.

Ο Τσούκκο στον ήλιο.

«Από πάνω.
Δεν πρέπει να προσπαθείτε να διασχίσετε τους τοίχους, γιατί, πέρ’ απ’ τους τοίχους, υπάρχουν άλλοι τοίχοι, υπάρχει πάντα η φυλακή.
Να δραπετεύετε απ’ τις στέγες, προς τον ήλιο.
Δεν θα βάλουν ποτέ έναν τοίχο ανάμεσα στον ήλιο και τη γη.
Οι φύλακες δεν υπάρχουν.
Αρκεί να μην τους βλέπετε.
Έτσι κι αλλιώς θα μπορούσα να πιάσω πέντε μ’ ένα χέρι μόνο και να τους λιώσω μ’ ένα χτύπημα.
Όταν προχωρώ, ξεχύνομαι, δεν βλέπω τα εμπόδια, κι επειδή δεν τα ‘χω κοιτάξει, πέφτουν από μπρος μου μόνα τους.
Είμαι μοναχικός και δυνατός, ειμ’ ένας ρινόκερος…»

«Κοιτάξτε τον ήλιο. Δεν βλέπετε τίποτα; Δεν βλέπετε πως κινείται απ’ τη μια μεριά στην άλλη; Κοιτάξτε αυτό που βγαίνει απ’ τον ήλιο. Είναι το σεξουαλικό όργανο του ήλιου. Από κει έρχεται ο άνεμος. Κινήστε το κεφάλι: θα τον δείτε να κινείται μαζί σας. Αυτή είναι η πηγή των ανέμων. Στρέψτε το πρόσωπό σας στην ανατολή και θα μετακινηθεί κι αυτός. Κι αν στρέψετε το πρόσωπό σας στη δύση, θα σας ακολουθήσει.»



ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

αν είναι να γίνει,ας γίνει



καιρό τώρα σκεφτόμουν αν είναι σωστό να αναζητήσω κι εγώ διεξόδους έκφρασης διαδικτυακού τύπου...το στοίχημα τελικά μπήκε, και να' μαι...αντε τώρα να μάθουν οι φίλοι μου και η πλάση ολάκερη για το blog αυτό...θα βγάλω αυτοκόλλητα, θα κολλήσω αφίσες, θα βγώ για σπρέι...ή μήπως να ανεβάζω κουτσομπολίστηκα θέματα για να μπαίνει ο κόσμος...να πληρώσω μια διαφημηστική...να μην κάνω τίποτα...τεσπα...θα το αποφασισω με τον καιρό...προς το παρόν θα προσπαθήσω να ελαττώσω τα ορθογραφικά περνώντας τα πάντα από ορθογραφικό έλεγχο και βλέπουμε...ουφ