Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Ακούσατε ακούσατε!

ράφια θέλει
παλέτες έχουμε
μαδέρια κάτω απ' τον πάγκο
τον υδραυλικό τηλέφωνο
σέγα
δραπανοκατσάβιδο
έφυγαν και τα απαίσια μπλε πλαστικά απ' τους τοίχους
κουτσά στραβά έχουμε και λάτζα
βαψήματα και πιτσιλιές
γωνίες
βίδες
και πατέντες
άπειρες πατέντες!
η αυτοοργάνωση είναι ένα ταξίδι στον κόσμο της πατέντας
και η συλλογική δουλειά ένα ταξίδι στο μέλλον
και μη φανταστείς
αν έρθεις την πέμπτη στο μπαρ
τίποτα δεν θα βρεις τελειωμένο
τα πάντα συνεχίζονται
και το πιθανότερο η μουσική να μην σ' αρέσει
μα τα πάντα συνεχίζονται








Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Κείμενο της συνέλευσης εργαζομένων στο εστιατόριο μπούκα





Κείμενο της συνέλευσης εργαζομένων στο εστιατόριο μπούκα, οι οποίοι προβήκανε σε καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας και επίσχεση εργασίας, απαιτόντας την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων τους:



Το Σάββατο 5 Φλεβάρη 2011, όλοι οι εργαζόμενοι της μπούκας Θεσσαλονίκης, προχωρήσαμε σε στάση εργασίας. Οι λόγοι της απόφασής μας για στάση ήταν συγκεκριμένοι, όπως συγκεκριμένη ήταν και η στάση της εργοδοσίας τον τελευταίο χρόνο. Παρακάτω θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε την πορεία των πραγμάτων που λάμβαναν χώρα στην επιχείρηση παρουσιάζοντας τα γεγονότα, όπως επίσης και την στάση μας ως εργαζόμενοι απέναντι σε αυτά. Με αυτό τον τρόπο θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο γύρω από την συγκεκριμένη επιχείρηση και να παρουσιάσουμε την πραγματικότητα από την πλευρά των εργαζομένων.

Από τον περσινό Φλεβάρη 2010 η εργοδοσία προχωρούσε σε κινήσεις που είχαν σε γενικές γραμμές και σε τελική ανάλυση έναν στόχο και ένα αποτέλεσμα. Ο στόχος φυσικά ήταν να αυξηθούν/ διατηρηθούν τα κέρδη, και το αποτέλεσμα να την πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Έγιναν περικοπές στις ώρες, περικοπές στα πόστα, περικοπές στα ένσημα, και όλα αυτά με τα γνωστά προσχήματα. «Δεν βγαίνουμε, χρωστάμε, όλοι μαζί πρέπει να ζοριστούμε». Απλήρωτες υπερωρίες, σε περιπτώσεις υπεργασία, εικονικές συμβάσεις, ωράρια λάστιχο και προγράμματα σύμφωνα με το καλύτερο ρολάρισμα του μαγαζιού, απειλές πτώχευσης, και συνεχόμενες απαιτήσεις, είναι απλά ακόμα μερικά κομμάτια που συνέθεταν την πραγματικότητα, και συνέβαλαν στην όξυνση των σχέσεων και στην ρήξη. Δεν θα επιχειρήσουμε εδώ να επιχειρηματολογήσουμε πάνω στα αυτονόητα. Αυτά άλλωστε ακούγονται σε όλα τα μαγαζιά που κινούνται σε αυτήν την εις βάρος των εργαζομένων κατεύθυνση για την αύξηση/ διατήρηση των κερδών τους, ειδικά με την πρόφαση της «κρίσης».

Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές και προκλήσεις από την μεριά της εργοδοσίας, οδήγησαν στην παραίτηση πέντε συναδέλφων μας, μιας και η πραγματικότητα δεν άφηνε και πολλά περιθώρια, όπως επίσης και γιατί ο αξιακός κώδικας του καθενός καθορίζει και την στάση του, πράγμα πλήρως κατανοητό και σεβαστό. Εν τέλη λίγο πριν το καλοκαίρι, φτάσαμε να συνεχίζουμε να εργαζόμαστε οκτώ συνάδελφοι οι οποίοι αποφασίσαμε να κινηθούμε συλλογικά απέναντι στην εργοδοσία, αν και καιρό πριν δουλεύαμε χωρίς τέτοια διάθεση, «απονήρευτοι», μιας και η δουλειά πήγαινε καλά και η εργοδοσία δεν είχε κάποιο λόγο να φανερώσει τις διαθέσεις της. Φυσικά βέβαια η στάση μας μεταλλασσόταν με τον καιρό, μιας και η αδιαλλαξία της εργοδοσίας μας ωθούσε όλο και περισσότερο στα άκρα. Φράσεις, στάσεις, απαιτήσεις, κατηγορίες και νέες κινήσεις εναντίον μας ήταν και είναι αιτίες σκλήρυνσης της στάσης μας. Για παράδειγμα, πριν το καλοκαίρι, σε μια προσπάθεια για φρενάρισμα της κατρακύλας κάναμε πρόταση για κολεκτιβοποίηση της επιχείρησης με δικούς μας όρους που τους γνωστοποιήσαμε στην εργοδοσία, έχοντας στόχο να κάνουμε ξεκάθαρο πως αν είναι να μοιραστούμε την χασούρα, θα έχουμε κι εμείς λόγο για το μαγαζί. Η απάντηση σε αυτήν την πρόταση ήρθε το Σεπτέμβρη, και ήταν διαφωτιστική. Περαιτέρω μειώσεις ωρών, περικοπές στους μισθούς και αδιαλλαξία. Σε αυτή τη συνθήκη, μετά από κουβέντα αποφασίσαμε να συνεχίσουμε να δουλεύουμε σε μια απογυμνωμένη πλέον συνθήκη αφεντικών-εργατών, και εξηγούμαστε χωρίς να απολογούμαστε.

Η μισθωτή εργασία για βιοποριστικούς λόγους είναι μια εκβιαστική πραγματικότητα που δύσκολα αφήνει περιθώρια. Συνεχίσαμε να δουλεύουμε ενωμένοι απέναντι στην εργοδοσία, συνδιαμορφώνοντας τις κινήσεις μας, κάνοντας το πρόβλημα του ενός εργαζόμενου πρόβλημα όλων διεκδικώντας τα αυτονόητα, με γνώμονα την αλληλεγγύη και την συναδελφικότητα να διαποτίζουν τις σχέσεις μας. Είναι μια εμπειρία που μας δυνάμωσε, μας ένωσε, μας ωρίμασε και συνεχίζει να το κάνει. Όλη αυτή η διαδικασία αλληλεγγύης, συνδιαμόρφωσης και αγώνα αποτελεί για εμάς μια συνειδητή πολιτική επιλογή.

Σίγουρα υπάρχουν αντιφάσεις, σίγουρα μπορεί να προκύψουν ερωτήματα, αλλά αυτό που έχουμε να πούμε είναι πως στην πράξη τις/τα αντιμετωπίζουμε. Η διαδικασία της οργάνωσης των εργαζομένων, ειδικά όταν στόχος είναι η αξιοπρεπής στάση και όχι ο κανιβαλισμός, δεν είναι μια υπόθεση που επιδέχεται κάποιο φόρεμα διαχρονικής επαναστατικής στάσης, εφαρμοσμένης και επιτυχημένης. Κάθε περίπτωση σε κάθε εργασιακό χώρο είναι ιδιαίτερη και μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί. Δεν υπάρχουν πεπατημένες γιατί πολύ απλά δεν τις βλέπουμε να ανθίζουν. Ανακαλύπτουμε τον δρόμο του αγώνα αγωνιζόμενοι. Έτσι για μας ήταν επιλογή να σεβαστούμε ο ένας τις ταχύτητες του άλλου, για να προχωράμε μαζί διεκδικώντας, με αμοιβαίες υποχωρήσεις όσων αφορά την στάση μας καθιστώντας την έτσι όσο πιο συλλογική γίνεται. Γιατί πολύ απλά έτσι βλέπουμε τα πράγματα να προχωρούν.

Τους τελευταίους μήνες, απ’ τον Σεπτέμβρη και μετά απ’ όπου έγινε απόλυτα ξεκάθαρο το τοπίο με συγκεκριμένες συμφωνίες με την εργοδοσία και μια «νέα εποχή» να ξεκινά, βρεθήκαμε αντιμέτωποι ξανά με λόγια μεγάλα, και εκδικητικές στάσεις. Αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές από την πλευρά των αφεντικών, αθέτηση των συμφωνιών, μια συνεχής λογική του στυλ «όποιος δεν θέλει να δουλεύει έτσι, να φύγει», μιας και βολεύει την εργοδοσία να παραιτηθείς από τα δικαιώματά σου και την εργασία σου. Συστηματική και εκδικητική αργοπορία πληρωμών χωρίς καμιά προειδοποίηση, κάνοντας δύσκολη ακόμα και τη διαβίωσή μας. Στην πραγματικότητα διεκδικούμε συνεχώς να πληρωθούμε τα δεδουλευμένα. Αργοπορία καταβολής δώρων και των όποιων επιδομάτων, (τα οποία καμία σχέση δεν έχουν με αυτά που πραγματικά δικαιούμαστε) με τουλάχιστον αστεία επιχειρήματα που λίγο πολύ λένε πως έτσι είναι τα πράγματα, και όλα είναι καλά.

Για όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς άλλους, σήμερα Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011 προβήκαμε σε καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας για να διεκδικήσουμε τα δεδουλευμένα. Και ταυτόχρονα προχωρούμε σε επίσχεση εργασίας, αρνούμενοι να προσφέρουμε άλλο εθελοντικά την εργασία μας στην εν λόγω επιχείρηση υπό αυτές τις συνθήκες, καθιστώντας παράλληλα δημόσια ξεκάθαρη τη θέση μας.

Απαιτούμε την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων.

Υπερωρίες, κυριακάτικα, νυχτερινά, υπόλοιπα δώρων, επιδόματα αδείας, τελευταίους μισθούς.

Οι εργαζόμενοι/ες

στο εστιατόριο μπούκα στη Θεσσαλονίκη.

11/3/२०११

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Εσχάτη







Μπορεί να έφυγες, μα να ξέρεις πως είσαι χαμένο κορμί.

Ούτε μια μπύρα δεν ήπιαμε χαζεύοντας την πόλη μου.

Έτσι για το γεια σου.

Για να δεις τι αφήνεις.


Ότι μπλούζα κι αν φοράς λοιπόν, να σου ‘ρχονται κοντά τα μανίκια.

Και το δεξί παπούτσι σου να σου χτυπά την φτέρνα.

Κι εσύ που πια η Ιασονίδου σου φαίνεται στραβή σε σχέση με την Πετροπουλακιδών.

Να ξέρεις πως η Τάσκου Παπαγεωργίου, η Παπαζόλη και η Μανωλάκη Κυριακού έχουν άλλη γνώμη.



Κι όλους αυτούς του δρόμους τους γράφω για να μην μας ξεχάσεις.

Παλιόγρια.






Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Περί "ηρώων"

.


«Εκτελέστηκαν» δύο μετανάστες επειδή περνούσαν τα σύνορα


«Δολοφονήθηκαν» δύο εργάτες επειδή τα μέτρα ασφαλείας στη δουλειά, κοστίζουν στο αφεντικό


«Βιάστηκαν» δύο γυναίκες επειδή ήταν προκλητικές


«Λιντσαρίστηκαν» δύο ομοφυλόφιλοι επειδή χαμουρεύονταν σε δημόσιο χώρο


«Βασανίστηκαν, βιάστηκαν και εκτελέστηκαν» δύο μετανάστριες, γιατί απλά δεν υπάρχουν.


Εκτελέστηκαν δύο υπάλληλοι।

Εκτελέστηκαν δύο υπάλληλοι της αστυνομίας

Εκτελέστηκαν δύο υπάλληλοι της αστυνομίας που εθελοντικά μπήκαν στην ομάδα Δίας.

Εκτελέστηκαν δύο υπάλληλοι της αστυνομίας που εθελοντικά μπήκαν στην ομάδα Δίας γιατί απλά η φάση είναι και γαμώ!

Αλητεία,

μηχανές,

σούζες,

μπάντες,

πουλάν και μούρη,

γουστάρουν αδρεναλίνη,

κίνδυνο και περιπέτεια,

παρενοχλούν σεξουαλικά κοπέλες στο δρόμο,

βαράν και καμιά σφαλιάρα σε κάνα πρεζάκι,

και για όλα αυτά, πληρώνονται κιόλας…!


Και μέχρι εδώ όλα καλά…(σκατά ήθελα να πω। Δε λέω…σκατά…αλλά απλά σκατά।)

Έτσι είναι η ζωή, καπιταλισμό έχουμε...


Η φάση όμως γίνεται σκατά κι απόσκατα, όταν εκτός απ’ όλα αυτά τα μικρά εγκλήματα, οι σερίφηδες αυτοί, πατάνε και διαδηλωτές, δολοφονούν περαστικούς, παρασέρνουν και εγκαταλείπουν μισοπεθαμένα εφτάχρονα κοριτσάκια, επειδή είναι τσιγγανάκια, και γαμώ την τρέλα μου όταν τους πληρώνω (γιατί δεν βρήκα ακόμα τον τρόπο να μην το κάνω) για να κάνουν όλα τα παραπάνω και να ισχυρίζονται κιόλας πως με προστατεύουν, ενώ είναι ΕΞΟΦΘΑΛΜΟ πως προστατεύουν τα αφεντικά μου!

Ποιος θα πει όμως το βαρετό «δεν είναι όλοι ίδιοι»;

Αν όχι όλοι, τότε αυτοί που δεν είναι τι κάνουν; Η συλλογική ευθύνη που χρησιμοποιούν τα αφεντικά και οι υπηρέτες τους για την υπόλοιπη κοινωνία, δεν έχει εφαρμογή πάνω τους;

ε;

Και πόσο εξοργίζομαι όταν λεν πως παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα! Αφού πληρώνονται! Και η κορώνα και τα γράμματα είναι στην τσέπη τους! Το να παίζεις τη ζωή σου κορώνα γράμματα, είναι μάλλον το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσαν να φανταστούν. Γιατί θα είναι η τελευταία ομάδα ανθρώπων που θα σταματήσει να πληρώνεται από τα αφεντικά μας. Λίγο πριν τους πάρει η μπάλα όλους…

Ας αναλογιστούν πρώτα τί πραγματικά εκπροσωπούν, κι ας αφήσουν τις πολεμικές ιαχές πάνω απ’ τους τάφους των "συναδέλφων τους".

«Το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει» φωνάζανε!


Να σου σηκώνεται η τρίχα!

Πόσους νεκρούς θα θρηνήσουμε ακόμη αν όλα αυτά τα 23χρονα οπλισμένα αμόρφωτα και καυλωμένα βγουν στους δρόμους;


Αλλαγή εστίασης (στο ίδιο θέμα)


Και να σου η μεγάλη ευκαιρία! Τόσο καλοστημένο το σόου που αρχίζεις να υποψιάζεσαι πως δεν πεθάνανε στα αλήθεια. Σε τρεις ώρες μέσα οι δημοσιογράφοι έτρεξαν και βρήκαν «συναδέλφους» τους, για να γυρίσουν ολόκληρες υπερπαραγωγές με συγκινητικές μουσικές και κοντινά στα δάκρυα. Γυναίκες της ομάδας Δίας να λεν για το πόσο ωραία είναι η δουλειά τους και πως δεν έχουν ειδική μεταχείριση λόγο του φύλου τους(!). Βγάζουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ήρωες της ελ.ασ.! Κλαψουρίζουν για τα λεφτά που βάζουν απ’ την τσέπη τους οι δίτροχοι συμμορίτες για να συντηρούν τις μηχανές τους που μου κοστίζουν όσα θα μαζέψω σε 20 χρόνια επισφαλής εργασίας!


Λες και οι προλετάριοι και οι προλετάρισσες δεν βάζουν λεφτά από την τσέπη τους για να μην πεθάνουν στη δουλειά. Αλλά βλέπεις δεν είναι μπάτσοι. Αν ζητήσουν τα δεδουλευμένα από κανένα αφεντικό, ποιοι θα πάνε να τους «συνετίσουν» με χημικά και ξύλο;

Παπάδες, υπουργοί, «αγανακτισμένοι πολίτες», φασισταριά κάθε είδους τρέχουν όπου μυρίζονται λιγάκι αίμα για να μη χάσουν την ευκαιρία για προπαγάνδες μίσους. Μεσίστιες σημαίες σε όλες τις γιάφκες της αστυνομίας, δεκάδες λεπτά υποκριτικής σιγής απ’ τους αφεντάδες, γεμάτα ανακούφιση που ξαναελέγχουν το θυμικό της κοινής γνώμης σε καιρό οικονομικής ύφεσης και κρίσης συναίνεσης. Και η ζωή τους συνεχίζεται…υποθηκεύοντας την δική μας με την άδειά μας.

Φτου σας υποκριτές!

Αυτοί πέθαναν γιατί ισχυρίζονται πως μας προστατεύουν. Και μπορεί κάποιοι να το πιστεύουν στα αλήθεια δε λέω. Βλακωδώς μεν αλλά μπορεί.

Και μια χαρά βολεύει την εξουσία όλο αυτό που στήθηκε. Και θα ξαναστηθεί με την πρώτη ευκαιρία.

Αν εγώ όμως πεθάνω στο δρόμο την ώρα που σας φέρνω φαγητό στο ζεστό σας σπίτι, απλά θα παραγγείλετε από αλλού.

Φτου σας κι εσάς…



Και φυσικά μακριά από μένα οι από την ανάποδη ιαχές του πολέμου.

Ο πρτφ τα είπε όπως θα ήθελα:

Δεν ήταν εκδίκηση για τον Λάμπρο Φούντα, ήταν ενδεχομένως ένα ευχάριστο συμβάν και θεία δίκη για τους γονείς και φίλους του νεκρού 25χρονου Αλβανού στον Βύρωνα, του νεκρού κοριτσιού στο Μενίδι κ.λπ.




Και καμιά κάμερα στην κηδεία του εφτάχρονου κοριτσιού. Κανένα πένθιμο τραγούδι.

Απλά δάκρυα.

Τίποτα άλλο.

Μόνο που από αυτά τα δάκρυα φτιάχνεται το πιο σκληρό πετράδι.