Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

ΦΙΞ...τίποτα δεν είναι όπως μας το παρουσιάζουν...

Αχχχχ!

Ζόρικα τα πράγματα.

Στην χειρότερη οικονομική κατάσταση έβερ, το μόνο που μου μένει είναι αυτή η πόλη γαμώτο…

την βαρέθηκα την πόλη!

Αλλά τόσο την αγαπώ…

Την πόλη…

Φράγκα δεν παίζουν πουθενά, κι ενώ πέρσι ήμασταν στα πρόθυρα του να τρέχουμε στους δρόμους αλλόφρονες, φέτος όπως όλα δείχνουν τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα.

Έτσι κι εγώ αυτό το σαββατοκύριακο είπα να πάρω τα βουνά…

Υπολόγισα τα χιλιόμετρα, φουλάρισα το ντεπόζιτο, έβαλα τα ακουστικά μου, και έφυγα ένα ταξιδάκι για να ηρεμήσω και να μην σκέφτομαι άλλο την αδικία αυτού του κόσμου...του άδικου.

Να που όμως το ευκταίο αποτέλεσμα δεν ήταν εφικτό…

Εκεί που ταξιδεύω και σκέφτομαι…(τι άλλο…τα προβλήματα της πόλης μου…)

Ξεπετάγεται μπροστά μου αυτό!






Ορέ μπράβο η μπυρίτσα η ελληνική…

Ορέ μπράβο η ψωροκώσταινα ανάπτυξη…


Δεν είναι δυνατόν σκέφτομαι! Τόση φτώχια στους από τα κάτω, κι όμως η κυριαρχία κάνει ακόμα πιο προκλητικές επιδείξεις χωρίς ίχνος ντροπής!


Η ντιζαηνιά σε συνδιασμό με την ασφάλεια, σε όλο τους το μεγαλείο!


Οι νέες αποθήκες της μπύρας ΦΙΞ μοιάζουν σαν εικόνα από το μέλλον.

Λείπει ο μαντ μαξ και ο τερμινέιντορ!

Δεν υπάρχει σκέφτομαι κάτι άλλο να δω…είμαι σίγουρος πως μέσα στο εργοστάσιο-αποθήκη υπάρχει ένας ολόκληρος στρατός μισθοφόρων।



Φαντάζομαι πως ο ίδιος ο καπιταλισμός εδώ και καιρό έχει παραδεχτεί την χωρίς επιστροφή πορεία προς τον κοινωνικό πόλεμο, οχυρώνεται ασταμάτητα, και οι μόνοι που δεν το έχουμε κατανοήσει ακόμη, είμαστε εμείς…



Είμαι πεπεισμένη πως τα αφεντικά τόσο καιρό μας κλέβουν εκτός από την ίδια μας τη ζωή, και τα σχέδια για μια άλλη ζωή।


Έχουν δημιουργήσει διάφορες ομοσπονδίες αλληλοστήριξης, όπου η κάθε οχυρωμένη περιοχή συσσωρευμένου πλούτου επικοινωνεί με τις άλλες. Ανταλλάσσουν πληροφορίες και καταστρώνουν στρατηγικές για την αποτελεσματικότερη γκετοποίησή μας.
















Κι ενώ ήδη είμαι πολύ «παρμένη», μου σκάει και η κωλοδιαφήμιση της ΦΙΞ (στην οποία τόσο με απογοήτευσαν οι πρωταγωνιστές της)

Αρχίζω να βρίζω.

Δάκρυα θυμού επιλέγουν να εμφανιστούν στα μάτια μου.

Τελευταία στιγμή κοιτάω καλύτερα…
























Ε ναι…













Έτσι εξηγείται άλλωστε…

Πως είναι δυνατόν να φουλάρισα

το ντεπόζιτο της μηχανής…



Τίποτα δεν είναι όπως μας το παρουσιάζουν…

Ιδίως η κοινωνική επανάσταση…

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

αντίο μπόμπα















τόσα χρόνια μαζί.

τις Τετάρτες στις συνελεύσεις,

στις αφισοκολλήσεις,

στις χαρές μας και στις μαύρες μας.

η

Terra Incognita

από σήμερα

δεν θα είναι το ίδιο οχυρωμένη...







καλό ταξίδι συντρόφισσα!!!
...θα τα ξαναπούμε