Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Το λοιπόν…

Λοιπόν…

Το ερώτημα έχει μπει εδώ και… από πάντα.


Τι είναι η ζωή;


Και εάν αυτό αποτελούσε, αποτελεί και θα αποτελεί το κορυφαίο φιλοσοφικό ζήτημα για περίπου αρκετά ακόμα…όλα τα υπόλοιπα χρόνια,

οδηγούμαστε αναπόφευκτα στο να αναγνωρίσουμε πως είναι ο πιο δύσκολος, ο πιο ουσιαστικός, ο πιο συναρπαστικός και ο πιο καταδικασμένος να περιφέρεται αιώνια αγκαζέ με ένα τεράστιο ερωτηματικό γρίφος.

(Ένας γρίφος του οποίου την λύση γνωρίζω αλλά δεν σας την λέω γιατί κάπως πρέπει να ζήσω κι εγώ)

το λοιπόν…


Όταν κατά την ταπεινή μου άποψη, ο άνθρωπος δεν το πολυέχει αυτό το ζητηματάκι με την φιλοσοφική αναζήτηση τέτοιων θεμάτων περί ζωής και τα ρέστα, τρυπώνει το προβοκατόρικο ερωτηματάκι που σε καμία περίπτωση δεν είναι αντίποδας του αρχικού γνησίου, όπως με μια πρώτη ματιά μπορεί να φανεί.


Τι είναι ο θάνατος;


Το ότι είναι προβοκατόρικο, λάμπει κάτω απ’ το γεγονός πως το ερώτημα αυτό έτρεξαν να μας το απαντήσουν αιώνες τώρα οι κάθε λογής θρησκείες, να το χρησιμοποιήσουν για να ελέγξουν συμπεριφορές στην «προ θανάτου περίοδο», να επιβάλλονται οι εξουσίες έχοντας το σαν μόνιμη απειλή πάνω απ’ τα κεφάλια των ανθρώπων και μπλα μπλα μπλα…καταλαβαίνουμε όλοι τι θέλω να πω…



Σκοπός μου αυτή την περασμένη ώρα, δεν είναι να δώσω την λύση στον γρίφο που σας βασανίζει…

Τι είναι η ζωή;…

Αυτό πρέπει να το ψάξετε πολύ για να το βρείτε…

Είναι η κινητήριος δύναμη.

Αυτό που πρέπει συνέχεια να προσπαθείτε να κατανοήσετε γιατί στην ουσία

η ζωή σας είναι δική σας.

Σας την έδωσα απλόχερα


Σκοπός μου δεν είναι ούτε να απαντήσω στο τι είναι ο θάνατος, μιας και τόσα χρόνια ψάχνω κι εγώ μια ευκαιρία να πω σαν τους κουκουέδες πως

«αυτή είναι μια προβοκατόρικη ερώτηση»


Σκοπός μου όμως είναι να παραθέσω ίσως τις πιο μαύρες κατάμαυρες διαφημίσεις που έχουν βγει στα χρονικά των γραφείων τελετών, κίνηση η οποία αποτελεί και την καλύτερη απάντηση των εραστών της ζωής απέναντι σε αυτούς του θανάτου…


γιατί αυτός ο κόσμος με έναν λυγμό τελειώνει

και θέλω να πιστεύω πως τον άλλο θα τον χτίσουμε με λίγο χιούμορ παραπάνω…




διαφήμιση πρώτη σε αναπτήρα

(δυστυχώς δεν έχω φωτογραφία)


«το κάπνισμα μας φέρνει πιο κοντά»

γραφείο τελετών τάδε…


διαφήμιση δεύτερη σε στυλό

(πάλι δεν έχω φωτογραφία)


«αν βαρέθηκες τη ζωή σου έλα σε εμάς»

γραφείο τελετών τάδε…


διαφήμιση τρίτη και μακράν η καλύτερη που φυσικά απαιτούσε φωτογραφία!











Το όνομα και το τηλέφωνο τα αφήνω γιατί δεν νομίζω πως μπορεί να του πει κάποιος κάτι πέρα από συγχαρητήρια


Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Τέλος βδομάδας

Τέλειωσε κι αυτή η εβδομάδα!

Τέλεια μέρα,

Κυριακή,

Ήλιος,

Φάση άραγμα,

Καφεδάκι,

και ξεκούραση!


Οι περισσότεροι άνθρωποι, ανταγωνιστικοί ή μη προς το υπάρχον, με όλα τα στραβά μας, τις αντιφάσεις μας, λίγο πολύ απολαμβάνουμε όσο μπορούμε την ανοιξιάτικη κρίση…

Σε πάρα μα πάρα πολύ γενικές γραμμές, όλοι και όλες είχαμε τρεξίματα,

δουλειές, βιώσαμε πιέσεις, διάφορες δυσκολίες,

λίγα όμορφα πράγματα αναλόγως πως αποτιμούνται από τον καθένα και την καθεμιά, αλλά δε βαριέσαι!

Έτσι είναι η ζωή!


Και σε πάρα μα πάρα πολύ γενικές γραμμές όπως είπαμε…

Όλοι και όλες…

Λίγο πολύ…

Οι περισσότεροι άνθρωποι…

Σε πάρα μα πάρα πολύ γενικές γραμμές…


Και ας μην τις ειδικεύσουμε τις γενικές γραμμές…

Γιατί…

Ξεκούραση,

Καφεδάκι,

Φάση άραγμα,

Ήλιος,

Κυριακή,

Τέλεια μέρα

Τελείωσε κι αυτή η εβδομάδα!


δεν παίζει…

θα τις ειδικεύσω…

γιατί έρχεται κι άλλη βδομάδα…

και για κάποιους ανθρώπους,

αυτό το:

«Έτσι είναι η ζωή!»

είναι σκατοζωή

κι ας είναι σε τζακούζι…






Τις προάλλες όλα μα όλα τα αυτοκίνητα στην Κασσάνδρου, είχαν στους υαλοκαθαριστήρες, αυτά τα καρτελάκια…

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

όνειρο













Στο παιδικό μου πάπλωμα μπορούσα; να φτιάξω ιστορίες και ιστορίες…

Γιατί τότες σαν μικρό παιδί, δεν είχα και πολλές έγνοιες...

Το μόνο που μ’ ένοιαζε ήταν το που θα τρέξω την επόμενη μέρα.

Σε ποια αλάνα, και σε ποιο χωράφι θα γίνει η επόμενη περιπλάνηση.

Σε ποιο παλιό εγκαταλελειμμένο κτίριο θα μπούμε με τα παιδιά για εξερεύνηση.

Τα χρόνια όμως περνούσαν

Οι "ασχολίες" άρχισαν να γίνονται πιο περίπλοκες…

Στα μέρη που σουλατσάραμε, αρχίσαμε σιγά σιγά να αφήνουμε και κάτι από τον εαυτό μας…

Δενόμασταν ή καλύτερα γαντζωνόμασταν από το κάθε πεζούλι που αράζαμε,

από τον κάθε δρόμο που πατούσαμε,

από την κάθε γωνία που δίναμε τα ραντεβού μας για βάψιμο,

από τον κάθε τοίχο που μας προκαλούσε να αφήσουμε το όνομα μας πάνω του,

από το κάθε βαγόνι που αφήναμε κάθε φορά και λιγάκι απ’ ότι είχαμε ζήσει μέχρι τότε, να ταξιδέψει…


Όχι προς Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Βόλο, Λαμία, Αθήνα,

αλλά προς άλλους μαγικούς προορισμούς.


Προς ανύπαρκτα ονειρεμένα μέρη που θέλαμε να ταξιδέψουμε, και απλά στέλναμε το όνομά μας πιο πριν να μας προαναγγείλει…


Ήταν ένα παιχνίδι για παιδιά που μεγαλώνουν…


Εκεί κάπου, τα όνειρα που έβλεπα άρχισαν να αλλάζουν…

Τη στιγμή γαμώτο που άρχισα τα όνειρα στον ξύπνιο μου, για κάτι «άλλο» από αυτό που ζούσα μέχρι τότε, εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο μπάτσος.

Και το άγχος άρχισε να τρυπώνει σαν το σαράκι στο παιδικό μου πάπλωμα.

Τίποτα δεν μπορούσε να προχωρήσει χωρίς ευθεία αντιπαράθεση με τον κάθε είδους μπάτσο.

Και κυρίως με αυτόν μέσα μου.

Κυρίως με αυτόν…


Και τους βλέπω παντού από τότε μπροστά μου.

Όλων των ειδών

Και μου ζητάν συνεχώς και επίμονα να εξομολογηθώ για αυτά που έχω στο μυαλό μου.

Γι’ αυτά που ονειρεύομαι.


Μα ο ξύπνιος μου πλέον έχει πολύ κόσμο.


Και δεν εξομολογούμαστε.

Ή τουλάχιστον προσπαθούμε να μην…

Αλλά απαντάμε…

Ή τουλάχιστον προσπαθούμε να…



Ζήτω λοιπόν στον δρόμο

Στα «εγκαταλελειμμένα» κτίρια

Στους γραμμένους (βαμμένους) τοίχους

Στα όνειρα

Στον λόγο μας

Στο πάπλωμά μου

Που δεν πολυαπομακρύνθηκα απ’ τις ιστορίες του…



Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Λάθα γλωσθάνουσα

Λοιπόν παιδιά… κομμένη η παραφιλολογία…

Πολλά έχουν ακουστεί για τις αποκαλύψεις των διαδικτυακών μ.μ.ε. και των blogs.
Ακούσαμε και διαβάσαμε σαβούρες και σαβούρες για δήθεν στοιχεία, γιάφκες, σκανδαλώδεις εκδόσεις βιβλίων, χαμηλούς ύποπτους φωτισμούς στα σπίτια των αιμοσταγών τρομοκρατών, κτλ…κτλ…κτλ…και χιλιάδες άλλες μπούρδες των γνωστών άγνωστων τσιρακιών της κυριαρχίας.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΤΟΥΣ ΟΜΩΣ

Δεν κατάφερε να μπει στα άδυτα ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ!
Να αντικρίσει έστω για λίγο την απέραντη λιακάδα του καθαρού μυαλού του

michalhs xrusoxoidhs!

ΚΑΝΕΝΑΣ...

Μόνο εδώ…
Στον ξεναγό νεκρόπολης θα δείτε που το «πάει» …
Γιατί το παιδί έχει σχέδιο…
Και ο καψης δεν κάνει ποτέ λάθη…
Το πασοκ λοιπόν φανερώνει την αλήθεια…
ανοίγει όλα τα χαρτιά του, και παρουσιάζει όλα τα στοιχεία σιγά σιγά…
Οι μέρες της νέας δημοκρατίας λοιπόν είναι μετρημένες…






Σύσσωμη η κοινωνία και οι δημοκρατικοί πολίτες αυτής της χώρας καταδικάζουν το βρώμικο παιχνίδι της νέας δημοκρατίας και των εικονικό αρχηγό της, Αντώνη Σαμαρά, φερέφωνο του Νίκου Μαζιώτη.
Να πέσουν οι μάσκες!

Αλήθεια;
(αν ξέρεις τι σημαίνει αυτή η λέξη)
Ξεφτίλα χρυσοχουντίδη…
Πόσες ταινίες ακόμα θα σκηνοθετήσεις;

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Η οικογένεια είναι φυλακή

Γεια σας φίλες και φίλοι μου!

Ναι! Η οικογένεια είναι φυλακή!

Θέλετε επιχειρήματα για να πεισθείτε;





Αυτές οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν παλιότερα και τις κρατούσα ως αποδεικτικό στοιχείο για πιθανή νομική προσφυγή μου εναντίων της μητρός μου, η οποία από αφέλεια έβαλε και υπογραφή…(σίγουρη νίκη δηλαδή) . Φυσικά υπάρχουν κι άλλες πιο αποκαλυπτικές αλλά δεν θέλω να προξενήσω τόσο πολύ γέλιο...


Αποδεικνύουν περίτρανα πώς παγιώνονται οι σχέσεις εξουσίας στο στενό οικογενειακό περιβάλλον, πώς μέσο καταναγκασμών και επικλήσεων στο συναίσθημα οι γονείς περνούν υποσυνείδητα μηνύματα και εντολές στα παιδιά τους, και τέλος, με ποιους μηχανισμούς έχω βάλει 3 κιλά τις τελευταίες 5 μέρες (και κάποια ακόμα βέβαια τις προηγούμενες).


Πέρα απ’ την πλάκα όμως, η παρακάτω πρόσκληση σε βαφτίσια που ήρθε στο σπίτι των φυσικών μου γονιών (αν και πιστεύω ακράδαντα πως είμαι γιος του θεού και πως στα 33 μου, μόλις θυσιαστώ για εσάς θα με πιστέψετε αλλά θα είναι πολύ αργά), μου προξένησε σοβαρά ερωτήματα.



Ρε γαμώτο…

Πες πως έχεις φάει όλα τα σκατά του κόσμου

Παντρεύεσαι

Είσαι αυτό που λέμε ελληνική οικογένεια που εκπληρώνει τον ύψιστο στόχο της!

Φτιάχνεις ένα μωρό

Και θες να το βαφτίσεις

Γιατί το σακατεύεις τόσο άσχημα, από τόσο μικρό;

Μήπως γιατί είσαι και πολύ μεγάλος ΜΑΛΑΚΑΣ;





Βέβαια θα μου πείτε απ’ το

«φτιάξε έναν έλληνα κι εσύ»,

περνάμε στο

«φτιάξε έναν παοκτζή»

πόσο διαφέρουν όμως;


Καλό κουράγιο πιτσιρίκο

Και ας ελπίσουμε πως υπό ορισμένες συνθήκες, το

«τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου»

να μην το θεωρήσεις υποχρεωτικό…

Γιατί δεν σε πολυτιμάνε απ’ ότι φαίνεται…