Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Οι αντιφάσεις του επαγγέλματος

Θα μου πείτε τώρα…


Τι σόι ξεναγός είσαι ρε μεγάλε;


Και με τα δίκια σας!


Όλοι οι συνάδελφοι τέτοια εποχή τρέχουν και δεν φτάνουν, κι εγώ τον χαβά μου!


Έχω όμως τη λύση και σε αυτό το πρόβλημα!

Υπέγραψα ένα συμφωνητικό με μια εταιρία ξενάγησης, που θα καλύψει το κενό που θα αφήσω τις επόμενες μέρες.





Εεεε;;;!!!

Έτσι θα σας άφηνα;

Φυσικά και όχι!

Σας αγαπώ βρε κουτά…

Θα τα πούμε ελπίζω σε αρκετό καιρό από τώρα, μιας και θέλω να αποτοξινωθώ εντελώς από τον υπολογιστή και κυρίως από τον ναρκαλιευτή!


Λοιπόν!


Αντηλιακό, παρέα και φύγαμε!

Αν και η αλήθεια είναι πως μόνο αυτή τη στιγμή που γράφω συνειδητοποιώ πως όντως φεύγω…




φιλιά!






Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Τελικά ο άνθρωπος έχει καμιά σχέση με την φύση;

Ένας παιδικός φίλος είπε πως η σπουδαιότερη ανακάλυψη του ανθρώπου τα τελευταία 3000 χρόνια, ήταν η ανακάλυψη του κωλόχαρτου.

Διατηρώ φυσικά επιφυλάξεις γι’ αυτό.


Το ερώτημα είναι αν υπάρχει ακόμη κάποιος δεσμός με την φύση.

Θετικός δεσμός εννοώ.


Με λίγο χιούμορ, και με την βοήθεια της «««ανακάλυψης»»» της φωτογραφίας, θα αποδείξω πως μέσα στις περιπλανήσεις ανά τους αιώνας των αιώνων του ανθρώπινου και του σκυλίσιου είδους, έχει ο καιρός γυρίσματα.


Πως τα φέρνει ο καιρός λοιπόν…


Τα δεδομένα για τα παραπάτω δύο είδη στον κυρίαρχο πολιτισμό είναι ακλόνητα.


Ο σκύλος ήταν λύκος.

Δεν επέλεξε να αφήσει το βουνό και να ‘ρθει στην πόλη, αλλά εξημερώθηκε. Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου! Δεν κυνηγάει πλέον, παρά τρώει κονσέρβες για λαμπερό τρίχωμα, γερά δόντια, και σούπερ ενέργεια. Πάει κομμωτήριο, σε γιατρό, εκπαιδεύεται, φοράει ρούχα, ή και αδιάβροχα ενίοτε. Να όμως που ο κόσμος μας δεν τους χωράει όλους τους «καλύτερους φίλους του ανθρώπου», και έτσι κάποιοι από αυτούς καταλήγουν απ’ τα σαλόνια, στα αλώνια…(καλύτερο από φόλα, δεν λέω…). Αυτοί είναι οι γνωστοί μας αλητάμπουρες, αδέσποτοι σκύλοι, που είτε την πέφτουν στους ανθρώπους, είτε αν τους φερθείς ξηγημένα θα σε πάνε το βράδυ σπίτι.


Ο άνθρωπος τώρα.

Έχασε τα νύχια του, το τρίχωμά του, την ουρά του, και γενικά εξημερώθηκε. Τα νύχια είναι πλέον για μανικιούρ-πεντικιούρ, το τρίχωμα για αποτρίχωση, και η ουρά ιατρικός όρος για να περιγράψει το κάτω κάτω κομμάτι της σπονδυλικής στήλης. Πλέον κοιμάται σε κρεβάτια, έχει κουβέρτες, μαχαιροπίρουνα κτλ κτλ… Βέβαια ο κόσμος μας, δεν μας χωράει όλους, κι έτσι κάποιοι εξέπεσαν από κάποιες από τις παραπάνω «ανέσεις».


Δεν θα αναφερθώ εδώ για το πόσο άδικος είναι αυτός ο κόσμος….

Το στοιχείο που θέλω να κρατήσω είναι πως καλώς ή κακώς κάποιοι άνθρωποι και κάποιοι σκύλοι, αναγκάζονται να ζουν στους δρόμους. Κι επειδή οι μητροπόλεις δεν έχουν σπηλιές ή χώμα για να σκαφτούν λαγούμια,, οι άνθρωποι και οι σκύλοι αυτοί μένουν στα πεζοδρόμια, κυρίως σε εφήμερες καβάτζες.


Τα δύο αυτά απορριπτέα υποσύνολα των δύο αξιαγάπητων «ειδών της φύσης», οι άστεγοι και οι αδέσποτοι δηλαδή, έχοντας αφήσει μια και καλή τις «ανέσεις» αυτού του πολιτισμού, έρχονται αντιμέτωποι με προβλήματα που εύκολα προσομοιώνονται με αυτά που υποθέτω συναντούσαμε όταν ήμασταν «άγριοι» και όταν οι σκύλοι ήταν λύκοι


Επιβίωση-καταφύγιο-τροφή


Σε αυτή τη συνθήκη (και με την βοήθεια της φωτογραφίας που μου επιτρέπει να γράψω αυτήν την εξυπνάδα) βλέπουμε νομίζω τα υπολείμματα της φύσης πάνω στα δύο αυτά είδη, τα οποία τραβούν μια κοινή πορεία, και κατά συνέπεια φανερώνεται ένας αμυδρός δεσμός που διατηρούν με την φύση και μεταξύ τους, όταν οι καταστάσεις το απαιτούν…


Τα παρακάτω στηρίγματα εξέδρας κάπου στο κέντρο της Αθήνας, όταν είχαν και τα κόντρα πλακέ από πάνω, φιλοξενούσαν άστεγους. Προφανώς για να εκδιωχθούν από εκεί οι άστεγοι, έπρεπε να ξεριζωθούν τα ξύλα.


Όπως όμως συμβαίνει συνήθως, οι συνήθειες και οι καβάτζες διατηρούν πάντα μια αίγλη, που θέλει κόπο να την ξεριζώσουν




Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Είμαι η ξεναγός νεκρόπολης! Με θυμάσαι;

Ξέρω

Ξέρω


Λείπω καιρό

Αλλά στην γειτονιά μου τελικά ο κόσμος δεν αφήνει και πολύ ελεύθερα τα δίκτυα του.

Πήρα μια κεραία…πήρα κι άλλη…και πάνω στην άλλη έβαλα μια μεγαλύτερη.


Τζίφος!

Το μόνο που κατάφερα είναι να ξοδέψω τα λεφτουδάκια μου σε μια επένδυση που πιέζω τον εαυτό μου να πιστεύει πως κάποια στιγμή θα φανεί χρήσιμη στο κίνημα, και να έχω καταστήσει το δωμάτιό μου απροσπέλαστο απ’ τα καλώδια και ανυπόφορο από τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν δεξιά κι αριστερά βεβαιώνοντας πως το σήμα είναι δυνατό...


Ξέρω

Ξέρω


Οφείλω να ομολογήσω πως είναι μαλακία που δεν αναζήτησα αλλού δίκτυο.


Μμμμ….μαλακία


Πάμε παρακάτω ε;


Τώρα βρίσκομαι στην αγαπημένη μου κατάληψη για να κάνω τη δουλειά μου.

Καλοκαίρι σπαρίλας και σαπίλας, τόσο που η μητρόπολη θα μας πνίγει σε λίγο στην αγκαλιά της με τον ιδρώτα μας. Να φανταστείτε έχω εθιστεί στον ναρκαλιευτή, και φοράω ανεμιστήρα. Οπότε μην προβείτε στο απονενοημένο…υπάρχουν και χειρότερα.


anyway


Το ότι τώρα βρήκα δίκτυο με έχει αποσυντονίσει πλήρως.

Ιδέες προσπεράστηκαν γιατί βγήκαν εκτός χρόνου, άλλες ξεχάστηκαν, για άλλες μου ’χει κοπεί η όρεξη.

Α! Έχω και γενέθλια ως blogger!

Τι να πρωτογράψω!


Λοιπόν!

Το βρήκα!


Επειδή δεν είμαι έτοιμη να σας αποχαιρετήσω ακόμα για το καλοκαίρι, θα παρουσιάσω χωρίς πολλά πολλά, τα αποτελέσματα μιας έρευνας του ποδαριού.


Η κρίση μας έχει χτυπήσει στ’ αυτιά. Μπορεί ο κόσμος να μην τρέχει ακόμα στους δρόμους σαν ακέφαλο κοτόπουλο, αλλά είναι ολοφάνερο πως με όση ψυχραιμία μπορεί να συγκεντρώσει, αναζητά εναλλακτικές λύσεις. Μια απ’ αυτές είναι και το γνωστό ξέσκασμα.

Οι πλατείες άρχισαν να γεμίζουν, οι περίπατοι πλήθυναν, και φυσικά μετά τον περιπατώ-περιπατώ εις την πόλη, πρέπει να κάτσεις και κάπου. Για παράδειγμα, στην άνω πόλη, η κάθε καβάτζα που ήξερα είναι πλέον ρεζερβέ, με θέα την πόλη πιάτο (μπλίαχ! Παναγίτσα μου τι έκφραση!) .

Φαντασθείτε! Στην πόλη μου, την ολό-δική μου πόλη, και να κάνω μισή ώρα να βρω κάπου να αράξω! Γεμίσαμε ανθρώπους!

Τέσπα.


α!

η έρευνα.


Κατέληξα στα χειρότερα παγκάκια λοιπόν.

Όση μεγαλομανία κι αν επιδείχνουν οι τοπικοί μας άρχοντες, όσα εκτρώματα πλατείες κι αν χτίζουν με τα παγκάκια του στυλ «το ένα στο λονδίνο-το άλλο στο παρίσι», νομίζω πως τα πιο άκυρα παγκάκια είναι τα παρακάτω, και φαίνονται πολύ παλιά για αναπλασμένα…με την άσφαλτο πιάτο και την πόλη πλάτη...








θα επανέλθω



Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Δεν είμαι δωρητής αίματος λέμε!

Ειλικρινά σας λέω!

Προσπάθησα πολύ!

Όλο το πρωί πλέχτηκα με το κωλοpremier αλλά άκρη δεν έβγαλα.

Και τώρα…

Γυρνώντας από μια κουραστική μέρα στην δουλειά…

Με σκυμμένο το κεφάλι…

Μετά από ώριμη σκέψη αποφάσισα…

Πως δεν θα το φτιάξω το κωλοβιντεάκι…

Πάρτε το λοιπόν με τον απλό, λιτό, συμβατικό τρόπο που όλες και όλοι έχουν βαρεθεί πλέον σ’ αυτό το απαρχαιωμένο blog

σνιφ σνιφ




«Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια.

Λιώνω κουνουπάκια όπου βρίσκω στα ντουβάρια.

Γέμισε το πάτωμα ταμπλέτες και φιδάκια…

Και σωρούς απ’ του autan τα λάδια»