Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Το χρέος να βγαίνει…

Ίσως φανώ αυτοαναφορική για μια ακόμη φορά λοιπόν,
αλλά είναι κάποια πράγματα που όσο και να τα παλεύω
γυρνάν και με κοροϊδεύουν κατάμουτρα.
Αφετηρίες λέγονται, και δεν κάνουν πλάκα.
Μιλάν σοβαρά κάθε που ξεχνιέμαι.
Μου βάζουν τις φωνές
και μου τραβάν τ’ αυτιά κάθε που πάω να το παίξω κυρία.

Κι όταν περνώ απ’ την πρώην πόλη μου,
οι παλιές γειτονιές με καλούν απ’ το βαρυτικό τους πεδίο
και πάντα πάω με άδεια χέρια
ποτέ δεν το αρνήθηκα μέχρι σήμερα
με άδεια χέρια και με πιο άδεια την φαρέτρα μου κάθε φορά
Εκεί περπάτησα προχθές

Γι’ αυτό θα χαιρόμουν ιδιαιτέρως εάν διαβάζατε τα παρακάτω
με λίγη περισσότερη κατανόηση…


Λεν πως η μόνη μας πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια
Και για λιγάκι λέω να τα αναπολήσω

Πριν δέκα χρόνια ήταν που «κάναμε» το 1ο «κομμάτι» της χιλιετίας
Το πρώτο τρένο πιο παλιά.
Το «καλημέρα στους απέναντι»
Τον πρώτο τοίχο ακόμα παλιότερα
Πριν τη μισή ζωή μας
Τις πρώτες μας εξερευνήσεις
Την εντολή:
«ουκ βάψεις τον τοίχο του πλησίον σου»
Τα κρυμμένα σπρέι στα βρακιά μας και τον χαλβατζή τον κακομοίρη
Τις τσίλιες και τα «σχέδια» για τους μπάτσους και τους οσετζίδες
Το «snoopy»
Τις τούμπες στο χιόνι με -17 βαθμούς
Τους ψευτοτσαμπουκάδες
Τα αραλίκια στην αποθήκη και στο λοφάκι τα καλοκαίρια
Τις τρεις συνεχόμενες πρωτοχρονιές με τις «διαρρήξεις» στο κάτεργο
Τις «επικηρύξεις» μας
Το «φώτο-Ξάνθος»
Τα roof-top και τις καβάτζες
Τα κυνηγητά με τους μπάτσους
και την επιχείρηση «τρέχουμε με τα πόδια στην πλάτη» στον τοίχο του 10ου δημοτικού
Τις χρωματιστές μύξες μας
και την μπογιά που τρώγαμε απ’ τα νύχια μας

Και όλα γαμώτο μου φαίνονται σαν αύριο
Όχι σαν χθες. Πιστέψτε με!
Περπάτησα και σας είδα
Σε είδα Φώτη
Κώστα
Μήτσο
Θοδωρή
Νικολάκη
Γιάννη
Θόδωρε


Σας περιμένω λοιπόν φίλοι μου!
Στις αναπολήσεις μου
Και ελπίζω να’ μαι κάπου και στις δικές σας
Κι ας σκορπίσαμε όπως κανείς άλλοτε
(ή όλοι πάντα)
Κι ας μην είμαστε παιδιά πλέον
Σ’ αυτό το blog ο χρόνος θα προσπαθεί να ταξιδεύει
προς όλες τις κατευθύνσεις…























































Συγχωρέστε με.
Το ξέρω πως είναι δύσκολο να κατανοηθούν κάποια πράγματα απ’ τα παραπάνω,
αλλά αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από μια ιστορία που τα νοήματα και τα στίγματα που άφησε, λίγο πολύ, η καθεμιά πιστεύω θα’ χει ζήσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Απλά ένοιωσα την ανάγκη μετά από κάποιες κουβέντες να σκαλίσω τα παλιά. (abdul σ’ ευχαριστώ)

Τα σκαλίζω λοιπόν και τα αφήνω στη σφαίρα του δημοσίου, όπου ήταν πάντα δηλαδή. Εχθρικά προς τις περιφράξεις του αυστηρά προσωπικού.
Να αναζητούν ταυτίσεις.
Με «τα παλιά» άλλων.
Να διασταυρώνονται με τροχιές άπειρων παιδικών χρόνων.
Άπειρων παιδικών βιωμάτων.

Σκατά τα έκανα πάλι.
Δεν μπαλώνεται με τίποτα, αλλά δεν σβήνω και τίποτα.
Είμαι αυτοαναφορική γαμώτη μου!
Αλλά συνεχίζω να πιστεύω πως τίποτα απ’ τα παραπάνω
δεν είναι μόνο «δικό μου».

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

κάτι για το ρεσάλτο

προς τα μούτρα των λαγωνικών της κρατικής ασφάλειας

ήμουν χρόνια γκραφιτάς ρε παιδί μου...ξέρω...αυτοαναφορικό, εγωκεντρικό κτλ...
έχω σαν ενθύμιο μια παλιά μάσκα.
"αδιάσειστο στοιχείο 1ο"

έχω σκουπόξυλο και ενίοτε κάνω καρατίστηκα κόλπα με αυτό.
"αδιάσειστο στοιχείο 2ο"

ζεσταίνω το σπίτι μου με φυσικό αέριο πράγμα το οποίο δεν ξέρω πως θα χρησιμοποιηθεί εναντίον μου.
"αδιάσειστο στοιχείο 3ο"

προχθές αγόρασα 2 fisher μπύρες και τις ήπια.
"αδιάσειστο στοιχείο 4ο"

οι αποδείξεις απ' το σούπερ μάρκετ και τα άδεια μπουκάλια είναι σπίτι μου...
ουπς..."αδιάσειστο στοιχείο 5ο"

να φοβάμαι?

φυσικά και όχι!

κάτω τα ξερά σας απ' το Ρεσάλτο!
αλληλεγγύη στους συλληφθέντες καταληψίες του δημαρχείου Κερατσινίου
αλληλεγγύη/αξιοπρέπεια/αυτοοργάνωση