Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Δεν φοβάμαι πια!

Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να ξεπεράσω τον παιδικό φόβο μου.

Πολλά χρόνια φόβου, κάμποσα χρόνια που δεν προβαλλόταν η φρουτοπία στην τηλεόραση, και ένα τυχαίο γεγονός που συνέβη σήμερα το πρωί, είναι οι λόγοι που γράφω αυτή την ανάρτηση.


Βλέπετε ανήκω στην κατηγορία παιδιών που μεγάλωσαν με στρουμφάκια, τομ και τζέρι, χελωνονιντζάκια, και θάντερκατς…


Όσο τρομακτικός κι αν ήταν ο «Μάμρα» στους θάντερκατς, φρόντιζα να κλείνω για λίγο τα μάτια μου στις σκηνές που έβγαινε (χωρίς να με βλέπουν οι γύρω και με πουν φοβιτσιάρα), και έτσι κατάφερνα να βλέπω αυτό το μικιμάου χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.


Οι στιγμές όμως που άλλαζα πανικόβλητη κανάλι, ήταν όταν έπεφτα πάνω σε κουκλοθέατρο.


Και η ερτ είχε πολλά τότες…

Τερατόμορφες κούκλες, απότομες κινήσεις και στριφογυρίσματα πλασμάτων που δεν ήταν μικιμάου, αλλά κάτι άλλο…από υλικά αληθινά…υφάσματα σαν αυτά που είχαμε κι εμείς στο σπίτι…που μπορεί να ζωντάνευαν από στιγμή σε στιγμή…και αυτός ο Κώστας ο Σκώκος…αχ αυτός ο σατανικός αφηγητής της φρουτοπίας…μα είναι φωνή αυτή για παιδικό; Πείτε μου! Εγώ φταίω;


Και δεν ήμουν φοβιτσιάρα…

ούτε οι απότομοι θόρυβοι με τρόμαζαν ποτέ, ούτε το σκοτάδι.

Η ηλεκτρική σκούπα μόνο, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία…

Άρα;;;…άρα ποιος έφταιγε; ΜΑ Η ΦΡΟΥΤΟΠΙΑ ΦΥΣΙΚΑ!


Μ αυτά και μ΄ αυτά που λέτε δεν μπορούσα με τίποτα να παρακολουθήσω αυτή τη σειρά. Αργότερα βέβαια που μεγάλωσα, δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα αυτός ο φόβος, μιας και είχα ξεκαθαρίσει πως ότι μας δείχνει η τηλεόραση είναι ψέματα…Είχα αφήσει λοιπόν στην τύχη το αν θα έπεφτα ποτέ πάνω σε κάνα επεισόδιο, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα καθόμουν με ευχαρίστηση να το δω.


Σήμερα το πρωί λοιπόν, ήταν αυτή η μέρα. Αφού γύρισα σπίτι μετά από μια πρωινή ξενάγηση σε όλους τους ορόφους του Ι.Κ.Α., άνοιξα την τηλεόραση και να σου η φρουτοπία!


Ομολογώ πως ξεράθηκα στο γέλιο!

Ήταν το παρακάτω επεισόδιο, και ήταν ξ ε κ α ρ δ ι σ τ ι κ ό !

Δεν έχω ακούσει ποτέ τόσες παραφράσεις λέξεων και εκφράσεων μαζεμένες, με βάση τη λέξη μήλο ή οποιαδήποτε άλλη τέλος πάντων…


Απολαύστε το!

Εγώ τουλάχιστον…ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΙΑ!



Μου πέρασε απ’ το μυαλό ομολογώ πως το σενάριο θα μπορούσε να το είχε γράψει και γνωστή παραφράστρια που κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Ή τουλάχιστον θα κυκλοφορεί μόλις γίνει καλά…

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Γκρίνια γκρίνια γκρίνια! Ή μήπως όχι;

Αγαπητοί ταρίφες και λοιποί οδηγοί, λατρευτοί μου συμπολίτες, βιαστικοί καταναλωτές, σκυθρωπές εργαζόμενες και ανέμελοι φοιτητές

Πρέπει να σταματήσει η βροχή για να γεννηθεί μια πιθανότητα να αλλάξει η μουτσούνα μου όταν με συναντάτε στο δρόμο!


3 ολόκληρες μέρες τώρα, όχι 80 ελέφαντες, αλλά 800 εκατομμύρια μαμούθ μου κατουράν τα μούτρα ασταμάτητα! Δεν είναι συννεφιά αυτό το πράγμα! Και δεν είναι μόνο η βροχή και η μουντήλα που γειώνουν την όποια αυτοπεποίθηση τολμά να γεννηθεί, αλλά και η λασπούρα που σηκώνουν τα προπορευόμενα οχήματα και έρχεται και κολλάει που αλλού…στα μούτρα μου! (Μόνο στα δικά μου; Όχι φυσικά! Για να μη με λες και υπερβολική…)


Είναι η περίοδος που όταν πλησιάζει το σούρουπο, νιώθεις πως έχεις κοντύνει μισό μέτρο. Η αντιστρόφως ανάλογη σχέση «καλού εξοπλισμού/ ευκολία κίνησης» κάνει τη ζωή σου κόλαση, και έτσι μουσκίδι, με ενάμιση κιλό κράνος, μπότες, μπουφάν και 15 κιλά ρούχα γίνεσαι το αγαπημένο παιχνιδάκι της βαρύτητας.

Είναι η περίοδος που αν ακούσεις λέξη για τον κίνδυνο λειψυδρίας προσφέρεσαι αυτοβούλως να σε στύψουν. Και θα ‘ναι μακρύς ο χειμώνας...


Αλλά αγαπητοί και αγαπητές μου αναγνώστες και αναγνώστριες, ο σκοπός αυτής της ανάρτησης δεν είναι να γκρινιάξω!


Αλήθεια!


Μην βιασθείτε να με κακοχαρακτηρίσετε!


Περνάω πολύ καλά!


Όλες αυτές οι συνθήκες με διατηρούν συνεχώς έτοιμη, γεμάτη πάθος και νεύρο!


Και ναι!


Με γεμίζουν και με έμπνευση για να διατηρώ κι αυτό το κακόμοιρο blog ζωντανό!


Σας έχω 3 αρκετά δύσκολες ερωτήσεις, που προφανώς για να απαντηθούν, θέλουν τις συμβουλές έμπειρων πακετάδων και courier της Θεσσαλονίκης. Το έπαθλο του παρακάτω κουίζ λοιπόν θα είναι τι άλλο από μια δωρεάν ξενάγηση στη νεκρόπολη (με δικιά σας ομπρέλα), κι ένα ξυραφάκι για να κάνετε ότι θέλετε (όχι πάνω μου φυσικά)


Ερώτηση πρώτη


Είστε με παπάκι στο σημείο Ιασωνίδου με Εγνατία, και θέλετε να περάσετε απέναντι και προς τα δεξιά στην Πατριάρχου Ιωακείμ. Πως θα το κάνετε με την προϋπόθεση πως πρέπει να είστε ΚΑΘ’ ΟΛΑ νόμιμοι/ες;


Ερώτηση δεύτερη


Σε ποια σημεία η Αγίου Δημητρίου γίνεται διπλής κατεύθυνσης;


Ερώτηση τρίτη


Σε ποιες δύο κεντρικές παράλληλους της πόλης εάν τραβήξουμε μια νοητή κάθετη γραμμή που θα τις ενώνει, τυχαίνει να τις ενώνει στον κοινό και για τις δύο αριθμό 111;



Σημείωση: εδώ θα βρείτε ένα χρήσιμο εργαλείο για την έρευνά σας.


καλή έρευνα λοιπόν, και καθώς θα ξεχυθείτε στην πόλη για τις απαντήσεις, παρακαλώ να σέβεστε ο ένας τον άλλο, και τους γύρω σας.

ξεναγός νεκρόπολης





και καθώς διακλαδώνομαι στις διακλαδώσεις της πόλης

και πολλές φορές σιγοτραγουδώ το 7:15 των εντροπία

τέτοιες πορείες ονειρεύομαι






φιλιά

και να με συμπαθάτε!

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

μούδιασμα

Δύσκολοι καιροί για γράψιμο.

Ναι ναι…

Ξέρω…

Συχνά ξεκινώ έτσι, αλλά είναι δύσκολοι.


Για να γράψεις κάτι ολόδικό σου, πρέπει να είσαι και ψιλοσκατά…

Άλλη μια μέρα που μου έφυγε μέσα απ’ τα χέρια όμως τελειώνει, και έχω πλέον συλλογή από δαύτες.

Είναι ψιλοσκατά φάση…δε λέω…να σου φεύγουν έτσι οι μέρες…


Αλλά εκεί είναι που στεριώνουν μέσα σου τα μικρά όμορφα πραγματάκια.

Που ζυγίζουν τόσο λίγο.

Και σου λεν πως όσο σκατά κι αν πάει η φάση, δεν θα σου είναι βάρος ούτε η παρουσία τους, ούτε η απουσία τους.

Τα μικρούλια τοσοδούλικα πραγματάκια είναι αυτά που τελικά ρίχνονται με τα μούτρα να καθαρίσουν για πάρτη σου.




Ένα γλυκό πρωινό ξύπνημα…



Ένα πρωινό της κακιάς ώρας πλην όμως για το καλημέρα της μέρας σου…



Μια ταινία πριν κοιμηθείς…



Κι όλ’ αυτά με δημιουργική διάθεση πάντα…



είναι ψιλομονόδρομος

για να μην μας παίρνουν από κάτω εντελώς

οι ψιλοσκατά φάσεις…


άντε…


μμμμμ……

νομίζω είναι το πρώτο αισιόδοξο που γράφω…

ρε μπας και το χάνω σιγά σιγά…