Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

σώπα κυρά μου!

Όσο κι αν ξενερώσουν κάποιοι και κάποιες, η αξιολάτρευτη pj harvey θα είναι ο αποψινός μου στόχος।


Ξέρω।


Δεν περιμέναμε από αυτήν να σώσει τον κόσμο, αλλά όταν μιλά για αυτόν, κάτι δεν μου κολλάει καλά। Δεν με πείθει βρε παιδάκι μου.


Rockinwith political attitude να ουμ’ και δε συμμαζεύεται. Καλύτερα να έλεγε λοιπόν στις συνεντεύξεις της λίγο πριν φτύσει τους δημοσιογράφους «σαπίλα και ανία, ρουφιάνα κοινωνία», και να μην έγραφα τώρα αυτή την ανάρτηση που θα κάνει τον γύρω του κόσμου και θα της καταστρέψει την καριέρα। Αλλά ότι είναι να γίνει ας γίνει…


Έμαθα (μετά από ενδελεχή έρευνα γύρω από τις συνεντεύξεις της) πως η pl Harvey είναι μια από αυτούς τους ελάχιστους καλλιτέχνες που αποτραβιούνται, αναστοχάζονται, ρίχνουν το βάρος λίγο από εδώ και λίγο από εκεί, κάθε δίσκος της είναι μια ενδοσκόπηση που ακολουθείται από μια προς τα έξω έκρηξη εμπειριών κτλ κτλ…ο καθένας και η καθεμιά από το μετερίζι του/ της, για μια θέση στον ήλιο λοιπόν…το ίδιο κι εγώ.

Η εγωκεντρική που αφεντιά στην υπηρεσία της εγωκεντρικής της ταπεινοφροσύνης.



Έτσι λοιπόν, μετά οίνου και σιγαρέτων καταγράφω τρία-τέσσερα σημεία μετά από 40λεπτη παρακολούθηση των συνεντεύξεών της।



Είπε:

Ive always been very affected by whats going on in the world. politically, socially… μπλα μπλα μπλα…και τέλος πάντων αναζητά τον κατάλληλο τρόπο γραφής-παραγωγής στοίχων που θα μιλούν για τα παγκόσμια προβλήματα. Έναν τρόπο που «θα δουλεύει».(που να πουλάει θα έλεγα εγώ). Γιατί για αυτήν η ουσία είναι η μουσική να σε εξυψώνει.


Επίσης:

«Στον καινούριο μου δίσκο, δεν ήθελα να μιλήσω για την Αγγλία, αλλά ήθελα να ρίξω μια ματιά στον κόσμο…»। Κι αναρωτιέμαι. Αν κάνεις λίγο στην άκρη τα πραγματικά υπέροχα τραγούδια της, αυτό που μένει δεν είναι το «χέι Πάνος!»;


Επίσης:

Φαντάζεται τον κόσμο που «χτυπιέται» στις συναυλίες της ως ένα πλήθος εκλεπτυσμένο. Ένα πλήθος που δεν κάνει μόνο head banging, αλλά ρίχνει και κουτουλιές στον «μέινστριμ τοίχο» και λέει: «ε…υπάρχω κι εγώ εδώ…»


Α! επίσης μια μικρή αντίφαση:

Δεν «καταλαβαίνει» την πολιτική που θέλει τις τραγουδίστριες ντυμένες προκλητικά στα βίντεο κλιπ, σωστό μέχρι εδώ, αλλά θεωρεί επίσης πως η μουσική δεν είναι πολιτικό μέσο, αλλά συναισθηματικό, και στην ερώτηση αν χρειαζόμαστε περισσότερο συναίσθημα και λιγότερη πολιτική, απαντά πως και οι πολιτικοί χρειάζονται, όλοι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο. Τον μπάτλερ μας, τους εργάτες μας, τους υπηρέτες μας. Και πως απλά παίζει τον ρόλο της। Τσάμπα γυρίστηκε το 01:26:54…



Έτσι όπως γράφω, σίγουρα θα πείτε πως προβοκάρω. Παίρνω κομμάτια από συνεντεύξεις της και τα κατακρεουργώ λασπώνοντάς την. Αλλά κι αυτή αυτό θέλει να κάνει. «Να προβοκάρει με την μουσική της! Να ξεσηκώσει τον κόσμο!»












Ναι!

Είμαι απαίσια!

Ένας κακός άνθρωπος!

Και είναι η μόνη μέρα που δεν έχω βγει από το σπίτι.

Γιατί μόνο στη Φεράρα απόψε είναι όμορφα.

κακηνύχτα

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

τι θες?

.




ο ανθρώπινος οργανισμός χρειάζεται ένζυμα

και η εργάτρια ένσημα


την τετάρτη απεργούμε
καμάρα 10:००

σωματείο σερβιτόρων μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

να επιστρέφεις (Vo2)

Όταν ήμουν μικρή, το κλασικό επιχείρημα των βιολογικών μου γονιών για το ζήτημα, όχι της θρησκείας αλλά του χριστού και της παναγίας φυσικά, ήταν πως όταν έρθω στην δύσκολη στιγμή, «αχ παναγίτσα μου θα ουρλιάξω», οπότε καλό θα ήταν να μην τα βάζω μαζί τους και να πηγαίνω εκκλησία.


Θυμάμαι τελευταία χρονιά που τους είπα πως πάω εκκλησία, ήταν το 2000. Τους πούλησα το μπαλαμούτι πως φοβόμουν για το τέλος του κόσμου, και πως ήθελα να πάω πολύ πρωί, χαράματα ακόμα, μόνη μου στην εκκλησία (που μάλλον όσο το σκέφτομαι τώρα, δεν το πίστεψαν…)


Πήρα λοιπόν την τσάντα με τα σπρέι, και έστησα το δικό μου μικρό παρτάκι στους τοίχους της πόλης μου. Βέβαια δεν ξεχνώ και παραδέχομαι πως δύο χρόνια πριν, όταν πηγαίναμε για βάψιμο στα τρένα, ανάβαμε κι από ένα κεράκι στην αγίου κωσταντίνου και ελένης…Άλλες εποχές…


Αυτές ήταν λοιπόν οι τελευταίες κοσμικές επαφές με τα ακίνητα του φυσικού μου πατέρα εδώ κάτω στη γη.


Από τότε, έχω βρεθεί κατά τη γνώμη μου σε αρκετές δύσκολες καταστάσεις, και δεν ρεφόρμισα ποτέ. Και είμαι περήφανη γι’ αυτό. Βέβαια δεν είναι δύσκολο θα μου πείτε να μην επιστρέψεις στην αγκαλιά της εκκλησίας, και θα συμφωνήσω. Θα πω όμως πως το δύσκολο είναι να μην ρεφορμίζεις γενικά, και θα συμφωνήσετε κι εσείς φαντάζομαι.


Άλλωστε θα ήταν μικρότερο το κακό αν έκραζα την εκκλησία και επέστρεφα σε αυτήν, από το να έκραζα την αναρχία και να επέστρεφα σε αυτήν.





(ένα graffiti μου την εποχής εκείνης,

με δεκάδες σβησμένους σταυρούς,

που επαληθεύουν το αληθές)



hoping you’ll catch what I mean