Σύλληψη Αγίου

.


 

Αχ τι μας βρήκε!

Μαύρη μέρα χθες για την Θεσσαλονίκη. Αυτό που διαφαινόταν πως θα γίνει, έγινε χθες, όχι μόνο με τους χειρότερους όρους για τον Άγιο, αλλά και την χειρότερη περίοδο.

Και φυσικά δεν μιλώ για την σύλληψη του Αγίου Εφραίμ

Διαβάσαμε χθες μια ακόμη μελανή σελίδα της βεντέτας που ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη μεταξύ των Αγίων ημών Αγίων. Ο γνωστός ρουφιάνος Άγιος Δημήτριος, ντεμέκ προστάτης της πόλης, αλλά στην πραγματικότητα μέγιστο εγωπαθές ψώνιο και ζηλιάρης, δεν μπόρεσε σαν κακομαθημένο που είναι να ρίξει λίγο νερό στο κρασί του και να αφήσει έστω για λίγες μέρες τα φώτα από πάνω του.

Διέταξε τις μυστικές υπηρεσίες του Μπουτάρη (παραπληροφορώντας τες φυσικά) να έχουν υπό στενή παρακολούθηση έναν «λαθρομετανάστη» από την Καισαρεία που πέρασε τα σύνορα τις τελευταίες μέρες και κυκλοφορούσε στην πόλη.

Αποτέλεσμα αυτής της πλεκτάνης;

Η σύλληψη του Άγιου Βασίλη στο κέντρο της πόλης μας!

Τέτοιες μέρες που είναι, την έκανε την μαλακία του ο τζουτζές του Άνθιμου…

Με συνοπτικές διαδικασίες λοιπόν πέρασε από ανακριτή σήμερα το πρωί, και βρίσκεται προφυλακισμένος στις φυλακές Διαβατών. Το κατηγορητήριο μιλούσε για επ’ αυτοφώρω σύλληψη για κλοπή σε πολυκατάστημα παιχνιδιών…

Δύο αυτόπτες ψηφοφόροι…ε…οσιομάρτυρες…ε… μάρτυρες των Οικολόγων Πράσινων και του Σύριζα υποστήριξαν σήμερα στο δικαστήριο πως στελέχη του λάος έβαλαν κρυφά στον σάκο του Αγίου τα παιχνίδια, έτσι ώστε να μην χαλάσουν το χατίρι του ρουφιάνου Αγίου Δημητρίου και χάσουν κάναν ψήφο ετοιμοθάνατου. 

Φυσικά μετά την κατάθεση αυτή, δεν είχαν την ίδια τύχη με τον μάρτυρα του ΚσταλινικοδοσιλογικούΚόμματοςΕλλάδος, που υποστήριξε πως όλα αυτά δεν πρέπει να απασχολούν τον κόσμο της εργατιάς και έριξε κι αυτός την πετρούλα του στον Άγιο, χέρι-χέρι με το λάος, καταγγέλλοντάς τον Μπιλάρα ως πράκτορα της coca cola.

Βέβαια μόνο η ξεναγός νεκρόπολης γνωρίζει τι έγινε ακριβώς. Ο Μπίλης κατάφερε και μου πέρασε ένα σημείωμα πριν τον πάρουν για Διαβατά.

Ο Άγιος Βασίλης όντως σούφρωνε παιχνίδια χθες!

Και τα έχει «πάρει» περισσότερο με τους οικολόγους και τους συριζέους που έτρεξαν να παίξουν το παιχνιδάκι τους στην πλάτη του. 

Για το λάος και το κκε δεκάρα δεν δίνει. Μια ζωή μαρτυριάρηδες ήταν…τώρα θα αλλάξουν.

Όσο για  το κάθαρμα τον Δημήτριο μου τα είπε όλα…

Ο Άγιος Δημήτριος έχει καιρό τώρα για τσιράκι του τον Άγιο Σπυρίδωνα.

Τον έχει για θελήματα, για τις δύσκολες δουλειές, σαν δεξί του χέρι ένα πράγμα. 

Κανόνισε ο Δημητράκης λοιπόν τον περασμένο Σεπτέμβρη ένα event, όπου ο Σπύρος θα έκοβε το δεξί του χέρι, και θα το περιέφερε στην Τριανδρία. Θα μαζεύονταν πολλής κόσμος, θα έβγαινε και κάνα φράγκο. Κλασικά πράγματα.

Για το παραπάνω event που λέτε πρότεινε στον Βασίλη να κόψει τα γένια του και να κάνουν φυλαχτά πράγμα που φυσικά και αρνήθηκε γιατί θα χαλούσε το λουκ του.

Άσε που και το φίφτι-φίφτι που του πρότεινε για αμοιβή τον έριχνε εξόφθαλμα…

Ε να πως ξεκινάει αυτή η βεντέτα.

Ουφ! Τέλειωσε!

Αυτά…

καλή χρονιά…

…ευτυχώς η αγορά ξαναζεσταίνεται σιγά σιγά…

εις ανελκυστήρ...

δεν θέλω σχόλια

γιατί έχει ήδη ανοίξει μια υγιέστατη συζήτηση στο youtube...

220 βολτ

λοιπόν!

αν σας καίγονται τα λαμπάκια, διαβάστε εδώ, για το τί ισχύει με κάποια ζητήματα της δεη, και για κάποιες σκέψης της Μηχανής επί του συλλογικού του ζητήματος.

και διαδώστε το φυσικά...

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

ΜΗΧΑΝΗ

για την επανασύνδεση

των ενεργειακών μας αναγκών

www.mhxanh.org

Η υψηλή τεχνολογία

   Κόπι πέιστ έκανα πρώτη φορά στα 22. Όταν πήρα τον πρώτο μου υπολογιστή δηλαδή. Έναν της σειράς βέβαια…ούτε γρήγορο, ούτε ακριβό, ούτε mac, ούτε φορητό. Κανένα πρόβλημα δεν είχα με την κοινωνικοποίησή μου μέχρι τότε, μιας και ο υπολογιστής ήταν για μένα μόνο ένα απίστευτα χρήσιμο πράγμα για να αντιγράφω cd.
   Να όμως που σε κάποια φάση της ζωής μου ήθελα να ηχογραφώ για πλάκα καμιά μουσική, να στήνω καμιά αφίσα κτλ κτλ…Το ίντερνετ να δείτε πόσο μετά ήρθε να προστεθεί στις ανάγκες μου…Και το λέω χωρίς το παραμικρό ίχνος υπερηφάνειας.. 
Γιατί το ίντερνετ είναι  β α σ ι κ ό . 
Και όλο το παραπάνω, ήταν μια άκυρη εισαγωγή για το θέμα μου…το συνηθίζει το ψώνιο που κρύβεται μέσα μου…

Τώρα θα μου πείτε
«ε ποιο είναι το θέμα σου; Και γιατί τα γράφεις τέλος πάντων αυτά ρε καραγκιόζη.»

Ε γιατί από τα βασικά ερωτήματα που γεννιούνται για την διαχείριση πληροφοριών μέσο του ίντερνετ, δεν είναι μόνο τι γράφεις δημόσια οικειοθελώς, με την όποια αναγνωρισιμότητα μπορείς να έχεις μέσα από ένα ψευδώνυμο ή ένα μπλογκ για παράδειγμα, αλλά και τί πληροφορίες δίνεις χωρίς να το ξέρεις…Από αυτό το μπλόγκ τουλάχιστον, καλώς ή κακώς έχω δώσει πολλές για μένα.

   Παρακολούθησα πριν κάτι χρόνια μια διάλεξη ενός ηλεκτρολόγου μηχανικού και μηχανικού υπολογιστών. Το θέμα ήταν ένα ψαχτήρι όπως αυτό της google.Με το πρόγραμμά του αυτό, και για να μην το πολυκουράζω, απέτρεπε έως έναν βαθμό τον εντοπισμό του στίγματος μας, και το τι ψάχνουμε στο δίκτυο, από τρίτους.
   Για παράδειγμα κάθε σοβαρή ασφαλιστική στην Ευρώπη, πριν κάνει μια βαρβάτη ασφάλεια υγείας σε κάποιον, τον «ξεσκονίζει» και ηλεκτρονικά. Αν έψαξε ας πούμε πρόσφατα από τον υπολογιστή του για βηματοδότες, μάλλον θα του πει κύριε σόρυ, δεν σας ασφαλίζουμε. Λίγο σενάριο επιστημονικής φαντασίας ακούγεται βέβαια, αλλά αυτό τουλάχιστον ισχυριζόταν ο φοιτητής, που πήρε και βραβείο νομίζω…

Λίγο χαομένα γράφω και μάλλον θα σταματήσετε να διαβάζεται, αλλά ελπίζω έστω και ένας να συνεχίσει…έχει μια μικρή αξία το ρητορικό ερώτημα τρομάρα του…

Φαντάζομαι πως αυτά που γράφω τώρα (2011), είναι προϊστορικά νέα για πολλούς. Αλλά εδώ και πολύ καιρό, μετά από ψάξιμο, και έχοντας δει τις πραγματικές δυνατότητες προγραμμάτων εντοπισμού ip, εντυπωσιάστηκα.

Σου δείχνουν όχι μόνο σε ποια πόλη είσαι, αλλά ποια είναι η διεύθυνσή σου (πραγματικές βέβαια πάνω στον χάρτη),από ποία σελίδα βγήκες και σε ποια μπήκες, όχι ποια ώρα, αλλά ποιο δευτερόλεπτο, τι υπολογιστή έχεις, πόση μνήμη έχει, αν χρησιμοποιείς firefox, explorer, chrome, ποια εταιρία σου παρέχει ίντερνετ κτλ. κτλ…

Σταματάω εδώ. Γιατί μπορεί να μας πιάσει ναυτία…

Λοιπόν

Το προβοκατόρικο ερώτημά μου είναι αυτό.

Οι κακοί των πολυεθνικών και των αντιτρομοκρατικών είναι τόσο ανήθικοι που παρακολουθούν κόσμο;

Και το ορθό ερώτημα αυτό:

Ποια είναι η ορθή χρήση τέτοιων προγραμμάτων;

   Τέτοιων προγραμμάτων που βρήκα εντελώς δωρεάν στο δίκτυο, τέτοιων και πιο εξελιγμένων που σίγουρα έχουν και κινηματικά μέσα. Τέτοιων και εντελώς εξελιγμένων που κατέχουν οι κάθε είδους αστυνομίες και τα τσιράκια τους.

Ποια είναι η ορθή τους χρήση από μεριάς των αγωνιζόμενων;

Και η θέση της ξεναγού:

Όσο μπαίνουν ρουφιάνοι προδότες και αφεντικά στα κινηματικά ή μη μέσα, όλες οι πληροφορίες που μπορούμε να πάρουμε είναι χρήσιμες.

Όσο μπαίνουν νοσταλγοί του χίτλερ πιστοί του δόγματος κληρονόμησης «ρυπαρών dna», οι πληροφορίες είναι επίσης χρήσιμες.

Όσο σεξιστές που θεωρούν τις γυναίκες πουτάνες και παρακατιανές, τους πούστηδες πούστηδες, τις λεσβίες ανέραστες, μπαίνουν στα μέσα κινηματικά ή μη, οι πληροφορίες είναι το ίδιο χρήσιμες.

Τη γνώμη σας με φαξ…
ώπα…
λάθος… 
mail…
υψηλή τεχνολογία είπαμε…!!!

"Σε λίγο πάλι κοντά σας…"

   .

    Πως το λέγανε μωρέ αυτό το blog…

αυτό καλέ που η διαχειρίστρια έγραφε συχνά πυκνά ότι της κατέβαινε…

έλα ρε…αυτή που και καλά έκανε εξυπνακίστικα σχόλια για κάθε μικρό και μεγάλο που συναντούσε στην πόλη και έτρωγε σκάλωμα…

έγραφε που και που και κανένα στιχάκι…

ρε εδώ το ‘χω…αυτή καλέ που έκανε και την αναρχοκομμουνιστική της προπαγάνδα με εντελώς ανήθικο και αντιχριστιανικό τρόπο κάποιες φορές…

...α! Μου ‘ρθε!

«ξεναγός νεκρόπολης» το λέγανε!

...Κάτσε να δω…

...έγραψε τίποτα της προκοπής τελευταία, ή το έχασε το θεματάκι με το γράψιμο…

...έχασε τους κωδικούς ή έχασε την «έμπνευσή» της τρομάρα της…

...έχασε τα λογικά της ή το μάουσπαντ και δεν μπορεί να κεντράρει στο «δημοσίευση ανάρτησης»…

Τραγικότητες

.

Πάρε τα πιο τραγικά της εποχής μας.

Κάνε τα σούμα.

Κι αν είσαι απ’ αυτούς που δεν ανέχονται να ποτίζουν την κοσμοθεωρία τους με το μεταμοντέρνο δηλητήριο, συνέχισε την πρόσθεση.

Το κομπιουτεράκι της τρισδιάστατης αντίληψης της πραγματικότητας προσθέτει μόνο μήλα και μήλα.

Πορτοκάλια και πορτοκάλια.

Σύκα και σύκα.

Σκάφες και σκάφες.

Τραγικά και τραγικά.

Πρόσθεσε τα τραγικά της εποχής μας.

Κάνε τα και στο χαρτί για σιγουριά.

Δίπλωσέ το στην τσέπη σου.

Το αποτέλεσμα των τραγικών αυτής της εποχής είναι εκεί.

Τίποτα δεν μπορεί να είναι τραγικότερο από αυτή τη σούμα.

Τραγικά και τραγικά.

Και με τον αέρα του πεπειραμένου σερβιτόρου.

Και την σιγουριά για το ήθος του, αγωνιστή του πολυτεχνείου του 73’.

Πάνε για θεώρηση βιβλιαρίου υγείας.

Μοναστηρίου 15.

Όροφος 1^ος

Γραφείο 6.

«ΔΩΡΕΑΝ ΟΜΑΔΙΚΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ ΑΝΕΡΓΟΥΣ»

Τραγικό vs κωμικοτραγικό = 0-5

Ηθικό δίδαγμα.

Στο υπερτραγικό αυτής της εποχής, η πρόσθεση μιας δόσης κωμικού, σου προσφέρει ένα ακόμη επιχείρημα στην θέση που λέει να μην αναζητείς τον πάτο.

Ούτε το υποκείμενο.

Οι πραγματικότητες είναι πολλές.

Τόσες πολλές, που καταλήγουν να είναι πολλές.

Ότι θέλει να γίνει, θα γίνει.

Απλώς πάρε μέρος σε αυτό που θες να γίνει.

Να μην ξεχάσω

.

Κάποια τραγούδια αναπόφευκτα συνδέονται με γεγονότα.

Άσχημα κι όμορφα.

Άσχημα.

Με μια παράξενη κι αφοπλιστική ομορφιά

Πως μπορώ να αλλάξω όνομα στο blog? Ή αλλιώς, πως μπορώ να αλλάξω την ιστορία?

Όχι πείτε μου…δεν είναι αδικία;

Να κάνεις το τραγικό λάθος να το πεις «ξεναγός νεκρόπολης», ενώ θα μπορούσες να το πεις «ξερόλα νεκρόπολης», ή «σταλεγάκιας», ή το πιο σκοτεινό «μαντείο πολιτικάντικων εξελίξεων νεκρόπολης»

Αν και πολύ καιρό πριν γίνει αυτό κάποιες λογικές ήταν τρομερή έμπνευση για αυτό το blog, δεν είχα διαισθανθεί πως τα πράγματα τελικά είναι λίγο πιο μοιραία απ’ ότι νομίζουμε. Όσο και να θέλω να προσθέσω κάτι νέο στην ετικέτα «πολιτικές εξυπνάδες», δύσκολα μπορώ να αποφύγω τον εγωκεντρικό, αυτοαναφορικό και εξαιρετικά ψωνίστικο χαρακτήρα της διαχειρίστριας αυτού του blog, με ανησυχητικές τάσεις αυτοδιαφήμισης.

Γι’ αυτό απλώς το σταματώ εδώ. 

Δεν θα γίνω κουραστική. 

Παρά μόνο αφιερωτική.

κυρίως όμως αφιερώνω αυτό…

καλημέρα

Σε ποιους τα πουλάτε αυτά?

 .

Ναι…καλά καλά…

Μαγαζάκι το λέμε τώρα…

ποιος ξέρει πόσοι ψάρωσαν…

«πάμε να στηρίξουμε το μαγαζάκι!»

...σκέφτηκαν και έτρεξαν να γουγλάρουν στο γούγουλ μαπς για να το βρουν…

ΜΟΝΟ η ξεναγός νεκρόπολης όμως κυρίες και κύριοι βλέπει και τα ψηλά ή θολά γράμματα που τόσο εύκολα αποτυπώνονται στο πίσω μέρος του εγκεφάλου!

ΜΟΝΟ η ξεναγός νεκρόπολης δίνει τον καθημερινό αγώνα σαν μία άλλη κατ γούμαν για να προστατέψει τους αφελής και κατακαημένους!

ΜΟΝΟ η ξεναγός νεκρόπολης κατανοεί τα υποσυνείδητα μηνύματα που περνά αυτή η κατά τα άλλα «αθώα» και «γλυκιά» αυτοσχέδια διαφήμιση…

Elysion hotel ε…;;;

Σας τσάκωσα!

Ποιος να ξέρει άραγες τι καπιταλιστικό μεγαθήριο θα συναντήσουν όσοι δεν διαβάσουν αυτή την ανάρτηση…

Ευχαριστώ.

Ευχαριστώ λέμε!

Φτάνει καλέ!

Για σας το κάνω!

καλημέρα

live λέμε...

πέμπτη 23 ιουνίου
στα γρασίδια της φιλοσοφικής

live και μετά πάρτυ για την οικονομική ενίσχυση του σωματείου σερβιτόρων μαγείρων

και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού

δώστε και σώστε δηλαδής...

Στα 2 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα

.

Επιτέλους

ένα χαρμόσυνο νέο, στα δύο λεπτά και είκοσι δευτερόλεπτα του παρακάτω βίντεο! (και συμβουλεύω να το πάτε κατευθείαν εκεί…προς αποφυγήν θανάτων από βαρεμάρα)

Ελπίζω βέβαια να μην αλλάξει γνώμη το σπίρτο ο μίκης…

Και μίκη… άκου παιδάκι μου και λίγο την γυναίκα σου…

(στα 2:30 αυτή τη φορά…)

Στα γεράματα τώρα είναι πράγματα αυτά;

Ξεκούτιανες…

Απολιθώθηκες…

άστο καλύτερα…

ρεζίλι γίνεσαι…

φίλους δεν έχεις;

ΦΙΞ...τίποτα δεν είναι όπως μας το παρουσιάζουν...

Αχχχχ!

Ζόρικα τα πράγματα.

Στην χειρότερη οικονομική κατάσταση έβερ, το μόνο που μου μένει είναι αυτή η πόλη γαμώτο…

την βαρέθηκα την πόλη!

Αλλά τόσο την αγαπώ…

Την πόλη…

Φράγκα δεν παίζουν πουθενά, κι ενώ πέρσι ήμασταν στα πρόθυρα του να τρέχουμε στους δρόμους αλλόφρονες, φέτος όπως όλα δείχνουν τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα.

Έτσι κι εγώ αυτό το σαββατοκύριακο είπα να πάρω τα βουνά…

Υπολόγισα τα χιλιόμετρα, φουλάρισα το ντεπόζιτο, έβαλα τα ακουστικά μου, και έφυγα ένα ταξιδάκι για να ηρεμήσω και να μην σκέφτομαι άλλο την αδικία αυτού του κόσμου...του άδικου.

Να που όμως το ευκταίο αποτέλεσμα δεν ήταν εφικτό…

Εκεί που ταξιδεύω και σκέφτομαι…(τι άλλο…τα προβλήματα της πόλης μου…)

Ξεπετάγεται μπροστά μου αυτό!

Ορέ μπράβο η μπυρίτσα η ελληνική…

Ορέ μπράβο η ψωροκώσταινα ανάπτυξη…

Δεν είναι δυνατόν σκέφτομαι! Τόση φτώχια στους από τα κάτω, κι όμως η κυριαρχία κάνει ακόμα πιο προκλητικές επιδείξεις χωρίς ίχνος ντροπής!

Η ντιζαηνιά σε συνδιασμό με την ασφάλεια, σε όλο τους το μεγαλείο!

Οι νέες αποθήκες της μπύρας ΦΙΞ μοιάζουν σαν εικόνα από το μέλλον.

Λείπει ο μαντ μαξ και ο τερμινέιντορ!

Δεν υπάρχει σκέφτομαι κάτι άλλο να δω…είμαι σίγουρος πως μέσα στο εργοστάσιο-αποθήκη υπάρχει ένας ολόκληρος στρατός μισθοφόρων।

Φαντάζομαι πως ο ίδιος ο καπιταλισμός εδώ και καιρό έχει παραδεχτεί την χωρίς επιστροφή πορεία προς τον κοινωνικό πόλεμο, οχυρώνεται ασταμάτητα, και οι μόνοι που δεν το έχουμε κατανοήσει ακόμη, είμαστε εμείς…

Είμαι πεπεισμένη πως τα αφεντικά τόσο καιρό μας κλέβουν εκτός από την ίδια μας τη ζωή, και τα σχέδια για μια άλλη ζωή।

Έχουν δημιουργήσει διάφορες ομοσπονδίες αλληλοστήριξης, όπου η κάθε οχυρωμένη περιοχή συσσωρευμένου πλούτου επικοινωνεί με τις άλλες. Ανταλλάσσουν πληροφορίες και καταστρώνουν στρατηγικές για την αποτελεσματικότερη γκετοποίησή μας.

Κι ενώ ήδη είμαι πολύ «παρμένη», μου σκάει και η κωλοδιαφήμιση της ΦΙΞ (στην οποία τόσο με απογοήτευσαν οι πρωταγωνιστές της)

Αρχίζω να βρίζω.

Δάκρυα θυμού επιλέγουν να εμφανιστούν στα μάτια μου.

Τελευταία στιγμή κοιτάω καλύτερα…

Ε ναι…

Έτσι εξηγείται άλλωστε…

Πως είναι δυνατόν να φουλάρισα

το ντεπόζιτο της μηχανής…

Τίποτα δεν είναι όπως μας το παρουσιάζουν…

Ιδίως η κοινωνική επανάσταση…

αντίο μπόμπα

τόσα χρόνια μαζί.

τις Τετάρτες στις συνελεύσεις,

στις αφισοκολλήσεις,

στις χαρές μας και στις μαύρες μας.

η

Terra Incognita

από σήμερα

δεν θα είναι το ίδιο οχυρωμένη...







καλό ταξίδι συντρόφισσα!!!

...θα τα ξαναπούμε

Όχι! Δεν χάσαμε!

Μετά το «βρε μπας και χάσαμε ήδη;» έχουν αλλάξει πολλά…

Το κράτος ήδη άρχισε να τρέμει, και το σαθρό του οικοδόμημα καταρρέει, από πού αλλού…από τα κάτω…από τη βάση του…

Εάν ξαναδιαβάσετε το προηγούμενο άρθρο, θα θυμηθείτε την ρευστή κατάσταση στην οποία βρισκόταν το κίνημα τότες…αλλά έχουν αλλάξει πολλά όπως προείπα…πάρα πολλά…

Οι υπηρέτες του κράτους και των αφεντικών ήδη ξανασκέφτηκαν τη θέση τους και αναλογίστηκαν το τίμημα των επιλογών τους!

Οι πρώτες παραιτήσεις είναι γεγονός, και ο κρατικός μηχανισμός τώρα αρχίζει να απογυμνώνεται!

Ιδού σύντροφοι!

Οι προσπάθειές μας έπιασαν τόπο!

Όχι! Δεν χάσαμε!

Ούτε βήμα πίσω!

Ή τώρα ή ποτέ!

Ακούσατε ακούσατε!

ράφια θέλει
παλέτες έχουμε
μαδέρια κάτω απ' τον πάγκο
τον υδραυλικό τηλέφωνο
σέγα
δραπανοκατσάβιδο
έφυγαν και τα απαίσια μπλε πλαστικά απ' τους τοίχους
κουτσά στραβά έχουμε και λάτζα
βαψήματα και πιτσιλιές
γωνίες
βίδες
και πατέντες
άπειρες πατέντες!
η αυτοοργάνωση είναι ένα ταξίδι στον κόσμο της πατέντας
και η συλλογική δουλειά ένα ταξίδι στο μέλλον
και μη φανταστείς
αν έρθεις την πέμπτη στο μπαρ
τίποτα δεν θα βρεις τελειωμένο
τα πάντα συνεχίζονται
και το πιθανότερο η μουσική να μην σ' αρέσει
μα τα πάντα συνεχίζονται

Κείμενο της συνέλευσης εργαζομένων στο εστιατόριο μπούκα

Κείμενο της συνέλευσης εργαζομένων στο εστιατόριο μπούκα, οι οποίοι προβήκανε σε καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας και επίσχεση εργασίας, απαιτόντας την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων τους:

Το Σάββατο 5 Φλεβάρη 2011, όλοι οι εργαζόμενοι της μπούκας Θεσσαλονίκης, προχωρήσαμε σε στάση εργασίας. Οι λόγοι της απόφασής μας για στάση ήταν συγκεκριμένοι, όπως συγκεκριμένη ήταν και η στάση της εργοδοσίας τον τελευταίο χρόνο. Παρακάτω θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε την πορεία των πραγμάτων που λάμβαναν χώρα στην επιχείρηση παρουσιάζοντας τα γεγονότα, όπως επίσης και την στάση μας ως εργαζόμενοι απέναντι σε αυτά. Με αυτό τον τρόπο θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο γύρω από την συγκεκριμένη επιχείρηση και να παρουσιάσουμε την πραγματικότητα από την πλευρά των εργαζομένων.

Από τον περσινό Φλεβάρη 2010 η εργοδοσία προχωρούσε σε κινήσεις που είχαν σε γενικές γραμμές και σε τελική ανάλυση έναν στόχο και ένα αποτέλεσμα. Ο στόχος φυσικά ήταν να αυξηθούν/ διατηρηθούν τα κέρδη, και το αποτέλεσμα να την πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Έγιναν περικοπές στις ώρες, περικοπές στα πόστα, περικοπές στα ένσημα, και όλα αυτά με τα γνωστά προσχήματα. «Δεν βγαίνουμε, χρωστάμε, όλοι μαζί πρέπει να ζοριστούμε». Απλήρωτες υπερωρίες, σε περιπτώσεις υπεργασία, εικονικές συμβάσεις, ωράρια λάστιχο και προγράμματα σύμφωνα με το καλύτερο ρολάρισμα του μαγαζιού, απειλές πτώχευσης, και συνεχόμενες απαιτήσεις, είναι απλά ακόμα μερικά κομμάτια που συνέθεταν την πραγματικότητα, και συνέβαλαν στην όξυνση των σχέσεων και στην ρήξη. Δεν θα επιχειρήσουμε εδώ να επιχειρηματολογήσουμε πάνω στα αυτονόητα. Αυτά άλλωστε ακούγονται σε όλα τα μαγαζιά που κινούνται σε αυτήν την εις βάρος των εργαζομένων κατεύθυνση για την αύξηση/ διατήρηση των κερδών τους, ειδικά με την πρόφαση της «κρίσης».

Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές και προκλήσεις από την μεριά της εργοδοσίας, οδήγησαν στην παραίτηση πέντε συναδέλφων μας, μιας και η πραγματικότητα δεν άφηνε και πολλά περιθώρια, όπως επίσης και γιατί ο αξιακός κώδικας του καθενός καθορίζει και την στάση του, πράγμα πλήρως κατανοητό και σεβαστό. Εν τέλη λίγο πριν το καλοκαίρι, φτάσαμε να συνεχίζουμε να εργαζόμαστε οκτώ συνάδελφοι οι οποίοι αποφασίσαμε να κινηθούμε συλλογικά απέναντι στην εργοδοσία, αν και καιρό πριν δουλεύαμε χωρίς τέτοια διάθεση, «απονήρευτοι», μιας και η δουλειά πήγαινε καλά και η εργοδοσία δεν είχε κάποιο λόγο να φανερώσει τις διαθέσεις της. Φυσικά βέβαια η στάση μας μεταλλασσόταν με τον καιρό, μιας και η αδιαλλαξία της εργοδοσίας μας ωθούσε όλο και περισσότερο στα άκρα. Φράσεις, στάσεις, απαιτήσεις, κατηγορίες και νέες κινήσεις εναντίον μας ήταν και είναι αιτίες σκλήρυνσης της στάσης μας. Για παράδειγμα, πριν το καλοκαίρι, σε μια προσπάθεια για φρενάρισμα της κατρακύλας κάναμε πρόταση για κολεκτιβοποίηση της επιχείρησης με δικούς μας όρους που τους γνωστοποιήσαμε στην εργοδοσία, έχοντας στόχο να κάνουμε ξεκάθαρο πως αν είναι να μοιραστούμε την χασούρα, θα έχουμε κι εμείς λόγο για το μαγαζί. Η απάντηση σε αυτήν την πρόταση ήρθε το Σεπτέμβρη, και ήταν διαφωτιστική. Περαιτέρω μειώσεις ωρών, περικοπές στους μισθούς και αδιαλλαξία. Σε αυτή τη συνθήκη, μετά από κουβέντα αποφασίσαμε να συνεχίσουμε να δουλεύουμε σε μια απογυμνωμένη πλέον συνθήκη αφεντικών-εργατών, και εξηγούμαστε χωρίς να απολογούμαστε.

Η μισθωτή εργασία για βιοποριστικούς λόγους είναι μια εκβιαστική πραγματικότητα που δύσκολα αφήνει περιθώρια. Συνεχίσαμε να δουλεύουμε ενωμένοι απέναντι στην εργοδοσία, συνδιαμορφώνοντας τις κινήσεις μας, κάνοντας το πρόβλημα του ενός εργαζόμενου πρόβλημα όλων διεκδικώντας τα αυτονόητα, με γνώμονα την αλληλεγγύη και την συναδελφικότητα να διαποτίζουν τις σχέσεις μας. Είναι μια εμπειρία που μας δυνάμωσε, μας ένωσε, μας ωρίμασε και συνεχίζει να το κάνει. Όλη αυτή η διαδικασία αλληλεγγύης, συνδιαμόρφωσης και αγώνα αποτελεί για εμάς μια συνειδητή πολιτική επιλογή.

Σίγουρα υπάρχουν αντιφάσεις, σίγουρα μπορεί να προκύψουν ερωτήματα, αλλά αυτό που έχουμε να πούμε είναι πως στην πράξη τις/τα αντιμετωπίζουμε. Η διαδικασία της οργάνωσης των εργαζομένων, ειδικά όταν στόχος είναι η αξιοπρεπής στάση και όχι ο κανιβαλισμός, δεν είναι μια υπόθεση που επιδέχεται κάποιο φόρεμα διαχρονικής επαναστατικής στάσης, εφαρμοσμένης και επιτυχημένης. Κάθε περίπτωση σε κάθε εργασιακό χώρο είναι ιδιαίτερη και μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί. Δεν υπάρχουν πεπατημένες γιατί πολύ απλά δεν τις βλέπουμε να ανθίζουν. Ανακαλύπτουμε τον δρόμο του αγώνα αγωνιζόμενοι. Έτσι για μας ήταν επιλογή να σεβαστούμε ο ένας τις ταχύτητες του άλλου, για να προχωράμε μαζί διεκδικώντας, με αμοιβαίες υποχωρήσεις όσων αφορά την στάση μας καθιστώντας την έτσι όσο πιο συλλογική γίνεται. Γιατί πολύ απλά έτσι βλέπουμε τα πράγματα να προχωρούν.

Τους τελευταίους μήνες, απ’ τον Σεπτέμβρη και μετά απ’ όπου έγινε απόλυτα ξεκάθαρο το τοπίο με συγκεκριμένες συμφωνίες με την εργοδοσία και μια «νέα εποχή» να ξεκινά, βρεθήκαμε αντιμέτωποι ξανά με λόγια μεγάλα, και εκδικητικές στάσεις. Αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές από την πλευρά των αφεντικών, αθέτηση των συμφωνιών, μια συνεχής λογική του στυλ «όποιος δεν θέλει να δουλεύει έτσι, να φύγει», μιας και βολεύει την εργοδοσία να παραιτηθείς από τα δικαιώματά σου και την εργασία σου. Συστηματική και εκδικητική αργοπορία πληρωμών χωρίς καμιά προειδοποίηση, κάνοντας δύσκολη ακόμα και τη διαβίωσή μας. Στην πραγματικότητα διεκδικούμε συνεχώς να πληρωθούμε τα δεδουλευμένα. Αργοπορία καταβολής δώρων και των όποιων επιδομάτων, (τα οποία καμία σχέση δεν έχουν με αυτά που πραγματικά δικαιούμαστε) με τουλάχιστον αστεία επιχειρήματα που λίγο πολύ λένε πως έτσι είναι τα πράγματα, και όλα είναι καλά.

Για όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς άλλους, σήμερα Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011 προβήκαμε σε καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας για να διεκδικήσουμε τα δεδουλευμένα. Και ταυτόχρονα προχωρούμε σε επίσχεση εργασίας, αρνούμενοι να προσφέρουμε άλλο εθελοντικά την εργασία μας στην εν λόγω επιχείρηση υπό αυτές τις συνθήκες, καθιστώντας παράλληλα δημόσια ξεκάθαρη τη θέση μας.

Απαιτούμε την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων.

Υπερωρίες, κυριακάτικα, νυχτερινά, υπόλοιπα δώρων, επιδόματα αδείας, τελευταίους μισθούς.

Οι εργαζόμενοι/ες

στο εστιατόριο μπούκα στη Θεσσαλονίκη.

11/3/२०११

Εσχάτη

Μπορεί να έφυγες, μα να ξέρεις πως είσαι χαμένο κορμί.

Ούτε μια μπύρα δεν ήπιαμε χαζεύοντας την πόλη μου.

Έτσι για το γεια σου.

Για να δεις τι αφήνεις.

Ότι μπλούζα κι αν φοράς λοιπόν, να σου ‘ρχονται κοντά τα μανίκια.

Και το δεξί παπούτσι σου να σου χτυπά την φτέρνα.

Κι εσύ που πια η Ιασονίδου σου φαίνεται στραβή σε σχέση με την Πετροπουλακιδών.

Να ξέρεις πως η Τάσκου Παπαγεωργίου, η Παπαζόλη και η Μανωλάκη Κυριακού έχουν άλλη γνώμη.

Κι όλους αυτούς του δρόμους τους γράφω για να μην μας ξεχάσεις.

Παλιόγρια.

Περί "ηρώων"

.

«Εκτελέστηκαν» δύο μετανάστες επειδή περνούσαν τα σύνορα

«Δολοφονήθηκαν» δύο εργάτες επειδή τα μέτρα ασφαλείας στη δουλειά, κοστίζουν στο αφεντικό

«Βιάστηκαν» δύο γυναίκες επειδή ήταν προκλητικές

«Λιντσαρίστηκαν» δύο ομοφυλόφιλοι επειδή χαμουρεύονταν σε δημόσιο χώρο

«Βασανίστηκαν, βιάστηκαν και εκτελέστηκαν» δύο μετανάστριες, γιατί απλά δεν υπάρχουν.

Εκτελέστηκαν δύο υπάλληλοι।

Εκτελέστηκαν δύο υπάλληλοι της αστυνομίας

Εκτελέστηκαν δύο υπάλληλοι της αστυνομίας που εθελοντικά μπήκαν στην ομάδα Δίας.

Εκτελέστηκαν δύο υπάλληλοι της αστυνομίας που εθελοντικά μπήκαν στην ομάδα Δίας γιατί απλά η φάση είναι και γαμώ!

Αλητεία,

μηχανές,

σούζες,

μπάντες,

πουλάν και μούρη,

γουστάρουν αδρεναλίνη,

κίνδυνο και περιπέτεια,

παρενοχλούν σεξουαλικά κοπέλες στο δρόμο,

βαράν και καμιά σφαλιάρα σε κάνα πρεζάκι,

και για όλα αυτά, πληρώνονται κιόλας…!

Και μέχρι εδώ όλα καλά…(σκατά ήθελα να πω। Δε λέω…σκατά…αλλά απλά σκατά।)

Έτσι είναι η ζωή, καπιταλισμό έχουμε...

Η φάση όμως γίνεται σκατά κι απόσκατα, όταν εκτός απ’ όλα αυτά τα μικρά εγκλήματα, οι σερίφηδες αυτοί, πατάνε και διαδηλωτές, δολοφονούν περαστικούς, παρασέρνουν και εγκαταλείπουν μισοπεθαμένα εφτάχρονα κοριτσάκια, επειδή είναι τσιγγανάκια, και γαμώ την τρέλα μου όταν τους πληρώνω (γιατί δεν βρήκα ακόμα τον τρόπο να μην το κάνω) για να κάνουν όλα τα παραπάνω και να ισχυρίζονται κιόλας πως με προστατεύουν, ενώ είναι ΕΞΟΦΘΑΛΜΟ πως προστατεύουν τα αφεντικά μου!

Ποιος θα πει όμως το βαρετό «δεν είναι όλοι ίδιοι»;

Αν όχι όλοι, τότε αυτοί που δεν είναι τι κάνουν; Η συλλογική ευθύνη που χρησιμοποιούν τα αφεντικά και οι υπηρέτες τους για την υπόλοιπη κοινωνία, δεν έχει εφαρμογή πάνω τους;

ε;

Και πόσο εξοργίζομαι όταν λεν πως παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα! Αφού πληρώνονται! Και η κορώνα και τα γράμματα είναι στην τσέπη τους! Το να παίζεις τη ζωή σου κορώνα γράμματα, είναι μάλλον το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσαν να φανταστούν. Γιατί θα είναι η τελευταία ομάδα ανθρώπων που θα σταματήσει να πληρώνεται από τα αφεντικά μας. Λίγο πριν τους πάρει η μπάλα όλους…

Ας αναλογιστούν πρώτα τί πραγματικά εκπροσωπούν, κι ας αφήσουν τις πολεμικές ιαχές πάνω απ’ τους τάφους των "συναδέλφων τους".

«Το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει» φωνάζανε!

Να σου σηκώνεται η τρίχα!

Πόσους νεκρούς θα θρηνήσουμε ακόμη αν όλα αυτά τα 23χρονα οπλισμένα αμόρφωτα και καυλωμένα βγουν στους δρόμους;

Αλλαγή εστίασης (στο ίδιο θέμα)

Και να σου η μεγάλη ευκαιρία! Τόσο καλοστημένο το σόου που αρχίζεις να υποψιάζεσαι πως δεν πεθάνανε στα αλήθεια. Σε τρεις ώρες μέσα οι δημοσιογράφοι έτρεξαν και βρήκαν «συναδέλφους» τους, για να γυρίσουν ολόκληρες υπερπαραγωγές με συγκινητικές μουσικές και κοντινά στα δάκρυα. Γυναίκες της ομάδας Δίας να λεν για το πόσο ωραία είναι η δουλειά τους και πως δεν έχουν ειδική μεταχείριση λόγο του φύλου τους(!). Βγάζουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ήρωες της ελ.ασ.! Κλαψουρίζουν για τα λεφτά που βάζουν απ’ την τσέπη τους οι δίτροχοι συμμορίτες για να συντηρούν τις μηχανές τους που μου κοστίζουν όσα θα μαζέψω σε 20 χρόνια επισφαλής εργασίας!

Λες και οι προλετάριοι και οι προλετάρισσες δεν βάζουν λεφτά από την τσέπη τους για να μην πεθάνουν στη δουλειά. Αλλά βλέπεις δεν είναι μπάτσοι. Αν ζητήσουν τα δεδουλευμένα από κανένα αφεντικό, ποιοι θα πάνε να τους «συνετίσουν» με χημικά και ξύλο;

Παπάδες, υπουργοί, «αγανακτισμένοι πολίτες», φασισταριά κάθε είδους τρέχουν όπου μυρίζονται λιγάκι αίμα για να μη χάσουν την ευκαιρία για προπαγάνδες μίσους. Μεσίστιες σημαίες σε όλες τις γιάφκες της αστυνομίας, δεκάδες λεπτά υποκριτικής σιγής απ’ τους αφεντάδες, γεμάτα ανακούφιση που ξαναελέγχουν το θυμικό της κοινής γνώμης σε καιρό οικονομικής ύφεσης και κρίσης συναίνεσης. Και η ζωή τους συνεχίζεται…υποθηκεύοντας την δική μας με την άδειά μας.

Φτου σας υποκριτές!

Αυτοί πέθαναν γιατί ισχυρίζονται πως μας προστατεύουν. Και μπορεί κάποιοι να το πιστεύουν στα αλήθεια δε λέω. Βλακωδώς μεν αλλά μπορεί.

Και μια χαρά βολεύει την εξουσία όλο αυτό που στήθηκε. Και θα ξαναστηθεί με την πρώτη ευκαιρία.

Αν εγώ όμως πεθάνω στο δρόμο την ώρα που σας φέρνω φαγητό στο ζεστό σας σπίτι, απλά θα παραγγείλετε από αλλού.

Φτου σας κι εσάς…

Και φυσικά μακριά από μένα οι από την ανάποδη ιαχές του πολέμου.

Ο πρτφ τα είπε όπως θα ήθελα:

Δεν ήταν εκδίκηση για τον Λάμπρο Φούντα, ήταν ενδεχομένως ένα ευχάριστο συμβάν και θεία δίκη για τους γονείς και φίλους του νεκρού 25χρονου Αλβανού στον Βύρωνα, του νεκρού κοριτσιού στο Μενίδι κ.λπ.

Και καμιά κάμερα στην κηδεία του εφτάχρονου κοριτσιού. Κανένα πένθιμο τραγούδι.

Απλά δάκρυα.

Τίποτα άλλο.

Μόνο που από αυτά τα δάκρυα φτιάχνεται το πιο σκληρό πετράδι.

σώπα κυρά μου!

Όσο κι αν ξενερώσουν κάποιοι και κάποιες, η αξιολάτρευτη pj harvey θα είναι ο αποψινός μου στόχος।

Ξέρω।

Δεν περιμέναμε από αυτήν να σώσει τον κόσμο, αλλά όταν μιλά για αυτόν, κάτι δεν μου κολλάει καλά। Δεν με πείθει βρε παιδάκι μου.

Rockin’ with political attitude να ουμ’ και δε συμμαζεύεται. Καλύτερα να έλεγε λοιπόν στις συνεντεύξεις της λίγο πριν φτύσει τους δημοσιογράφους «σαπίλα και ανία, ρουφιάνα κοινωνία», και να μην έγραφα τώρα αυτή την ανάρτηση που θα κάνει τον γύρω του κόσμου και θα της καταστρέψει την καριέρα। Αλλά ότι είναι να γίνει ας γίνει…

Έμαθα (μετά από ενδελεχή έρευνα γύρω από τις συνεντεύξεις της) πως η pl Harvey είναι μια από αυτούς τους ελάχιστους καλλιτέχνες που αποτραβιούνται, αναστοχάζονται, ρίχνουν το βάρος λίγο από εδώ και λίγο από εκεί, κάθε δίσκος της είναι μια ενδοσκόπηση που ακολουθείται από μια προς τα έξω έκρηξη εμπειριών κτλ κτλ…ο καθένας και η καθεμιά από το μετερίζι του/ της, για μια θέση στον ήλιο λοιπόν…το ίδιο κι εγώ.

Η εγωκεντρική που αφεντιά στην υπηρεσία της εγωκεντρικής της ταπεινοφροσύνης.

Έτσι λοιπόν, μετά οίνου και σιγαρέτων καταγράφω τρία-τέσσερα σημεία μετά από 40λεπτη παρακολούθηση των συνεντεύξεών της।

Είπε:

I’ve always been very affected by what’s going on in the world. politically, socially… μπλα μπλα μπλα…και τέλος πάντων αναζητά τον κατάλληλο τρόπο γραφής-παραγωγής στοίχων που θα μιλούν για τα παγκόσμια προβλήματα. Έναν τρόπο που «θα δουλεύει».(που να πουλάει θα έλεγα εγώ). Γιατί για αυτήν η ουσία είναι η μουσική να σε εξυψώνει.

Επίσης:

«Στον καινούριο μου δίσκο, δεν ήθελα να μιλήσω για την Αγγλία, αλλά ήθελα να ρίξω μια ματιά στον κόσμο…»। Κι αναρωτιέμαι. Αν κάνεις λίγο στην άκρη τα πραγματικά υπέροχα τραγούδια της, αυτό που μένει δεν είναι το «χέι Πάνος!»;

Επίσης:

Φαντάζεται τον κόσμο που «χτυπιέται» στις συναυλίες της ως ένα πλήθος εκλεπτυσμένο. Ένα πλήθος που δεν κάνει μόνο head banging, αλλά ρίχνει και κουτουλιές στον «μέινστριμ τοίχο» και λέει: «ε…υπάρχω κι εγώ εδώ…»

Α! επίσης μια μικρή αντίφαση:

Δεν «καταλαβαίνει» την πολιτική που θέλει τις τραγουδίστριες ντυμένες προκλητικά στα βίντεο κλιπ, σωστό μέχρι εδώ, αλλά θεωρεί επίσης πως η μουσική δεν είναι πολιτικό μέσο, αλλά συναισθηματικό, και στην ερώτηση αν χρειαζόμαστε περισσότερο συναίσθημα και λιγότερη πολιτική, απαντά πως και οι πολιτικοί χρειάζονται, όλοι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο. Τον μπάτλερ μας, τους εργάτες μας, τους υπηρέτες μας. Και πως απλά παίζει τον ρόλο της। Τσάμπα γυρίστηκε το 01:26:54…

Έτσι όπως γράφω, σίγουρα θα πείτε πως προβοκάρω. Παίρνω κομμάτια από συνεντεύξεις της και τα κατακρεουργώ λασπώνοντάς την. Αλλά κι αυτή αυτό θέλει να κάνει. «Να προβοκάρει με την μουσική της! Να ξεσηκώσει τον κόσμο!»

Ναι!

Είμαι απαίσια!

Ένας κακός άνθρωπος!

Και είναι η μόνη μέρα που δεν έχω βγει από το σπίτι.

Γιατί μόνο στη Φεράρα απόψε είναι όμορφα.

κακηνύχτα

τι θες?

.

ο ανθρώπινος οργανισμός χρειάζεται ένζυμα

και η εργάτρια ένσημα

την τετάρτη απεργούμε
καμάρα 10:००

σωματείο σερβιτόρων μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού

να επιστρέφεις (Vo2)

Όταν ήμουν μικρή, το κλασικό επιχείρημα των βιολογικών μου γονιών για το ζήτημα, όχι της θρησκείας αλλά του χριστού και της παναγίας φυσικά, ήταν πως όταν έρθω στην δύσκολη στιγμή, «αχ παναγίτσα μου θα ουρλιάξω», οπότε καλό θα ήταν να μην τα βάζω μαζί τους και να πηγαίνω εκκλησία.

Θυμάμαι τελευταία χρονιά που τους είπα πως πάω εκκλησία, ήταν το 2000. Τους πούλησα το μπαλαμούτι πως φοβόμουν για το τέλος του κόσμου, και πως ήθελα να πάω πολύ πρωί, χαράματα ακόμα, μόνη μου στην εκκλησία (που μάλλον όσο το σκέφτομαι τώρα, δεν το πίστεψαν…)

Πήρα λοιπόν την τσάντα με τα σπρέι, και έστησα το δικό μου μικρό παρτάκι στους τοίχους της πόλης μου. Βέβαια δεν ξεχνώ και παραδέχομαι πως δύο χρόνια πριν, όταν πηγαίναμε για βάψιμο στα τρένα, ανάβαμε κι από ένα κεράκι στην αγίου κωσταντίνου και ελένης…Άλλες εποχές…

Αυτές ήταν λοιπόν οι τελευταίες κοσμικές επαφές με τα ακίνητα του φυσικού μου πατέρα εδώ κάτω στη γη.

Από τότε, έχω βρεθεί κατά τη γνώμη μου σε αρκετές δύσκολες καταστάσεις, και δεν ρεφόρμισα ποτέ. Και είμαι περήφανη γι’ αυτό. Βέβαια δεν είναι δύσκολο θα μου πείτε να μην επιστρέψεις στην αγκαλιά της εκκλησίας, και θα συμφωνήσω. Θα πω όμως πως το δύσκολο είναι να μην ρεφορμίζεις γενικά, και θα συμφωνήσετε κι εσείς φαντάζομαι.

Άλλωστε θα ήταν μικρότερο το κακό αν έκραζα την εκκλησία και επέστρεφα σε αυτήν, από το να έκραζα την αναρχία και να επέστρεφα σε αυτήν.

(ένα graffiti μου την εποχής εκείνης,

με δεκάδες σβησμένους σταυρούς,

που επαληθεύουν το αληθές)

hoping you’ll catch what I mean