Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Είμαι η ξεναγός νεκρόπολης! Με θυμάσαι;

Ξέρω

Ξέρω


Λείπω καιρό

Αλλά στην γειτονιά μου τελικά ο κόσμος δεν αφήνει και πολύ ελεύθερα τα δίκτυα του.

Πήρα μια κεραία…πήρα κι άλλη…και πάνω στην άλλη έβαλα μια μεγαλύτερη.


Τζίφος!

Το μόνο που κατάφερα είναι να ξοδέψω τα λεφτουδάκια μου σε μια επένδυση που πιέζω τον εαυτό μου να πιστεύει πως κάποια στιγμή θα φανεί χρήσιμη στο κίνημα, και να έχω καταστήσει το δωμάτιό μου απροσπέλαστο απ’ τα καλώδια και ανυπόφορο από τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν δεξιά κι αριστερά βεβαιώνοντας πως το σήμα είναι δυνατό...


Ξέρω

Ξέρω


Οφείλω να ομολογήσω πως είναι μαλακία που δεν αναζήτησα αλλού δίκτυο.


Μμμμ….μαλακία


Πάμε παρακάτω ε;


Τώρα βρίσκομαι στην αγαπημένη μου κατάληψη για να κάνω τη δουλειά μου.

Καλοκαίρι σπαρίλας και σαπίλας, τόσο που η μητρόπολη θα μας πνίγει σε λίγο στην αγκαλιά της με τον ιδρώτα μας. Να φανταστείτε έχω εθιστεί στον ναρκαλιευτή, και φοράω ανεμιστήρα. Οπότε μην προβείτε στο απονενοημένο…υπάρχουν και χειρότερα.


anyway


Το ότι τώρα βρήκα δίκτυο με έχει αποσυντονίσει πλήρως.

Ιδέες προσπεράστηκαν γιατί βγήκαν εκτός χρόνου, άλλες ξεχάστηκαν, για άλλες μου ’χει κοπεί η όρεξη.

Α! Έχω και γενέθλια ως blogger!

Τι να πρωτογράψω!


Λοιπόν!

Το βρήκα!


Επειδή δεν είμαι έτοιμη να σας αποχαιρετήσω ακόμα για το καλοκαίρι, θα παρουσιάσω χωρίς πολλά πολλά, τα αποτελέσματα μιας έρευνας του ποδαριού.


Η κρίση μας έχει χτυπήσει στ’ αυτιά. Μπορεί ο κόσμος να μην τρέχει ακόμα στους δρόμους σαν ακέφαλο κοτόπουλο, αλλά είναι ολοφάνερο πως με όση ψυχραιμία μπορεί να συγκεντρώσει, αναζητά εναλλακτικές λύσεις. Μια απ’ αυτές είναι και το γνωστό ξέσκασμα.

Οι πλατείες άρχισαν να γεμίζουν, οι περίπατοι πλήθυναν, και φυσικά μετά τον περιπατώ-περιπατώ εις την πόλη, πρέπει να κάτσεις και κάπου. Για παράδειγμα, στην άνω πόλη, η κάθε καβάτζα που ήξερα είναι πλέον ρεζερβέ, με θέα την πόλη πιάτο (μπλίαχ! Παναγίτσα μου τι έκφραση!) .

Φαντασθείτε! Στην πόλη μου, την ολό-δική μου πόλη, και να κάνω μισή ώρα να βρω κάπου να αράξω! Γεμίσαμε ανθρώπους!

Τέσπα.


α!

η έρευνα.


Κατέληξα στα χειρότερα παγκάκια λοιπόν.

Όση μεγαλομανία κι αν επιδείχνουν οι τοπικοί μας άρχοντες, όσα εκτρώματα πλατείες κι αν χτίζουν με τα παγκάκια του στυλ «το ένα στο λονδίνο-το άλλο στο παρίσι», νομίζω πως τα πιο άκυρα παγκάκια είναι τα παρακάτω, και φαίνονται πολύ παλιά για αναπλασμένα…με την άσφαλτο πιάτο και την πόλη πλάτη...








θα επανέλθω



3 σχόλια:

  1. Σε θυμάμαι, χρόνια πολλά ξεναγέ :)

    Α, και άσε τα πολλά περπατήματα και τα παρόμοια παγκάκια (αν και κατι βγαίνει από σκιά λόγω τέντας) όσο είναι μέρα, η θερμοπληξία καραδοκεί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ναι, σε θυμαμαι!
    και βρηκα και κατι
    που σε θυμιζει...


    "Να κλαις μαζι με το φεγγαρι
    που σαπιζει αργα
    πανω απ τις ψηλες πολυκατοικιες...
    Να ξεκινας
    καθε βραδυ
    να θαψεις
    κατω απ τα ερειπια
    αυτους
    που εθαψαν με τα ιδια τους τα χερια
    τα ονειρα τους...
    Να ξεκινας
    κρεμασμενος απ την κλωστη του ονειρου
    να ανακαλυψεις
    την ευτυχια
    που κρυβεται σε μια πολη...."

    "Ότι αγαπώ είναι νεκρό
    Στην αγκαλιά σου όμορφη πόλη...."

    .....
    3#

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σε θυμάμαι αν και είχα ξεχάσει τη ματζίρης και γκρινιάρης είσαι.

    1)Εφόσον δεν ξέρεις να σπας κωδικούς κάνε μια κανονική σνδεση

    2)Τα συγκεκριμένα είναι πιο όμορφα και σουρεαλιστικά παγκάκια της πόλης πάνω στη στροφή φουρκέτα της Ακροπόλεως, όπου άμα είσαι λίγο τυχερός όλο και κάποιο ατύχημα θα δεις. Καθαρή αδρεναλίνη λέμε, yeah!

    ΑπάντησηΔιαγραφή