Δευτέρα μεσημέρι.
Μόλις γύρισα από το Q fest
Άυπνη μιας και για τρία βράδια κοιμόμουν μόλις από 2-3 ώρες
Τέλεια μέρα παρ’ όλα αυτά.
Μια τέλεια μέρα τέλη Νοέμβρη…για Αυστραλία...
Any way
Καθώς κατεβαίνεις την Αγ. Σοφίας και βλέπεις την θάλασσα μια τέτοια μέρα, σκέφτεσαι:
«Έχω βιβλίο πάνω μου?»
Ναι!!!
ΑΡΡΕΝΩΠΟΤΗΤΕΣ
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΥΛΟ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
QVZINE#4
Έφυγα λοιπόν για νέα παραλία.
(Αυτό το "υπέροχο" αποτέλεσμα της ματαιοδοξίας τοπικών αρχόντων.)
Το αισθητικό της παραλίας μπορεί να μην μου ταιριάζει, αλλά το παρέβλεψα μιας και είχα στο νου μου Την καβάτζα!
Ένα κτίριο, που αν ανέβεις στο «μπαλκόνι» του, βρίσκεις δύο τεράστια παγκάκια, απ’ όπου βλέπεις μόνο θάλασσα.
Σαν να είσαι σε πλοίο...
Σαν…αλλά αυτό είχα…
Το στοίχημα τώρα ήταν να βρω το ένα από τα δύο παγκάκια άδειο.
Ανεβαίνω με όρεξη τα σκαλιά.
Πάλι ναι!!!
Είναι άδειο ένα!
Στο δίπλα κάθεται ένα ζευγάρι. 16 χρονών το αγόρι. 16 χρονών το κορίτσι.
Ανοίγω λοιπόν τον χυμό μου, ανοίγω την μπροσούρα, και αρχίζω να απολαμβάνω το ψυχεδελικό μου μεσημέρι. Με διαλείμματα για να στρίψω τσιγάρο, να χαζέψω την θάλασσα, και να επανέλθω από τις παραισθήσεις που έβλεπα λόγο της κούρασης.
Κάπου μέσα στο δίωρο που έκατσα εκεί, υπήρξε και κάτι άλλο που με ανάγκασε να κάνω διάλειμμα.
Ενώ μέχρι τότε τα δυο παιδιά δεν έκαναν και πολύ φασαρία, η κοπέλα ξάφνου φωνάζει.
«Κόψε τις μαλακίες!»
Σηκώνω τα μάτια μου.
Το αγόρι έχει περάσει έξω από τα κάγκελα του κτιρίου.
Και ρωτάει:
-«Μ’ αγαπάς;»
-«Ναι» απαντά η κοπέλα
το αγόρι αφήνει τα χέρια και γέρνει πίσω.
Τελευταία στιγμή πιάνεται.
Ξαναρωτά:
-«Πόσο;»
-«Πολύ»
Κρέμεται από τα χέρια τώρα και ξαναρωτά:
-«Πόσο πολύ;»
-«Πάρα πολύ»
Περνά μέσα από τα κάγκελα, και αγκαλιάζονται ξεκαρδισμένοι στα γέλια.
Πέραν του ότι από την αρχή γελούσαν, και φαινόντουσαν τόσο σίγουροι γι’ αυτό το παιχνίδι και την ευτυχία που γέμιζε ο ένας την άλλη και η μία τον άλλο, οι σκέψεις μου πήγαν και λίγο παραπέρα. Μέσα από συνειρμούς δικών μου καταστάσεων, και από αυτά που διάβαζα και μέσα στην μπροσούρα περί αρρενωπότητας.
Και αναρωτήθηκα.
Αν δεν γελούσαν και εκείνη τη στιγμή χώριζαν;
Ποιος θα ήταν ο διάλογος και το αποτέλεσμα;
Και το δυσκολότερο.
Αυτό το «Πάρα πολύ» της κοπέλας θα το μετανιώσει ποτέ άραγε;
Αυτά για απόψε
φιλούρες
Αν ήσουν κάποια 'αυτ(ή)' κι όχι κάποιος 'αυτ(ό)ς',
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν θα ρωτούσες για αυτήν αλλά μάλλον για αυτόν.
Αυτά!
ΥΓ:Πίσω από κάθε ερώτηση μπορεί κρύβεται και μια σκέψη/θέση/απάντηση/κατάφαση..
Ό,τι και να γίνει στο γαμημένο μέλλον μας δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να μετανιώσουμε για παρελθοντικά μας αισθήματα και το ¨πάρα πολύ¨ της παλιάς μας αγάπης... Η τότε παραδοχή μας ήταν και η τότε αλήθεια που μας κατέκλιζε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορείς να μετανιώσεις για την τροπή που έδωσες στα πράγματα, δεν μπορείς να μετανιώσεις για πράγματα που ένιωσες και σε κάναν ένα τακ πιο πάνω και από σένα...
καλημέρα σου...!
προς "το αυτό"
ΑπάντησηΔιαγραφήαν ήταν αυτή έξω από τα κάγκελα, θα ρωτούσα σίγουρα για αυτόν.
όσο για το υ.γ., σίγουρα κρύβονται σκέψεις/θέσεις/απαντήσεις/καταφάσεις...
προς τον/την ανώνυμο/η
συμφωνώ απόλυτα.
εκτός των άλλων που σχηματίζουν αυτό που δεν είμαι, είναι και αυτή η γαμημένη εντροπία που δεν μ' αφήνει να μετανιώσω για τπτ.
τα πράγματα που νιώθουμε ΚΑΙ κάνουμε, πρέπει κατά τη γνώμη μου να τα μετουσιώνουμε με κάθε κόστος σε "τακ" παραπάνω. ακόμα κι αν στην "χειρότερη" χρειάζεται να ζητάμε και χιλιάδες συγνώμη.
καλημέρα σου κι εσένα...!