όνειρο

Στο παιδικό μου πάπλωμα μπορούσα; να φτιάξω ιστορίες και ιστορίες…

Γιατί τότες σαν μικρό παιδί, δεν είχα και πολλές έγνοιες...

Το μόνο που μ’ ένοιαζε ήταν το που θα τρέξω την επόμενη μέρα.

Σε ποια αλάνα, και σε ποιο χωράφι θα γίνει η επόμενη περιπλάνηση.

Σε ποιο παλιό εγκαταλελειμμένο κτίριο θα μπούμε με τα παιδιά για εξερεύνηση.

…

Τα χρόνια όμως περνούσαν

…

Οι "ασχολίες" άρχισαν να γίνονται πιο περίπλοκες…

Στα μέρη που σουλατσάραμε, αρχίσαμε σιγά σιγά να αφήνουμε και κάτι από τον εαυτό μας…

Δενόμασταν ή καλύτερα γαντζωνόμασταν από το κάθε πεζούλι που αράζαμε,

από τον κάθε δρόμο που πατούσαμε,

από την κάθε γωνία που δίναμε τα ραντεβού μας για βάψιμο,

από τον κάθε τοίχο που μας προκαλούσε να αφήσουμε το όνομα μας πάνω του,

από το κάθε βαγόνι που αφήναμε κάθε φορά και λιγάκι απ’ ότι είχαμε ζήσει μέχρι τότε, να ταξιδέψει…

Όχι προς Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Βόλο, Λαμία, Αθήνα,

αλλά προς άλλους μαγικούς προορισμούς.

Προς ανύπαρκτα ονειρεμένα μέρη που θέλαμε να ταξιδέψουμε, και απλά στέλναμε το όνομά μας πιο πριν να μας προαναγγείλει…

Ήταν ένα παιχνίδι για παιδιά που μεγαλώνουν…

Εκεί κάπου, τα όνειρα που έβλεπα άρχισαν να αλλάζουν…

Τη στιγμή γαμώτο που άρχισα τα όνειρα στον ξύπνιο μου, για κάτι «άλλο» από αυτό που ζούσα μέχρι τότε, εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο μπάτσος.

Και το άγχος άρχισε να τρυπώνει σαν το σαράκι στο παιδικό μου πάπλωμα.

Τίποτα δεν μπορούσε να προχωρήσει χωρίς ευθεία αντιπαράθεση με τον κάθε είδους μπάτσο.

Και κυρίως με αυτόν μέσα μου.

Κυρίως με αυτόν…

Και τους βλέπω παντού από τότε μπροστά μου.

Όλων των ειδών

Και μου ζητάν συνεχώς και επίμονα να εξομολογηθώ για αυτά που έχω στο μυαλό μου.

Γι’ αυτά που ονειρεύομαι.

Μα ο ξύπνιος μου πλέον έχει πολύ κόσμο.

Και δεν εξομολογούμαστε.

Ή τουλάχιστον προσπαθούμε να μην…

Αλλά απαντάμε…

Ή τουλάχιστον προσπαθούμε να…

Ζήτω λοιπόν στον δρόμο

Στα «εγκαταλελειμμένα» κτίρια

Στους γραμμένους (βαμμένους) τοίχους

Στα όνειρα

Στον λόγο μας

Στο πάπλωμά μου

Που δεν πολυαπομακρύνθηκα απ’ τις ιστορίες του…