Στιγμιότυπο ενός έπους

Οδηγίες χρήσης ανάρτησης

Η επόμενη ανάρτηση όπως θα διαβάσετε, φλερτάρει ανοιχτά με το νουάρ και τρώει τα μούτρα της σαν σε μετωπική με γκοτζίλα.
Επέλεξα να την συνοδεύσω με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση, και γι’ αυτό θα ήταν καλό, πριν αρχίσετε να διαβάζετε, να πατήσετε το play και να συνεχίσετε με την ανάγνωση χωρίς να σας απασχολεί ιδιαίτερα το βίντεο, εκτός κι αν είστε λάτρεις του Erik Truffaz...

ενιγουέι
Στο τέλος, υπάρχει ένα ακόμη μουσικό βίντεο, το οποίο μπορείτε να ακούτε καθώς θα σκέφτεστε τι σχόλιο θα μου αφήσετε…ή αν όντως έχω αποτρελαθεί και βαράω μπιέλα…ή γιατί άραγες να ξοδέψατε το χρόνο σας με τις μπούρδες που διαβάσατε…

αυτά

α!
και για όσες όσους δεν έχουν ήχο για διάφορους λόγους εκεί που βρίσκονται, δεν πειράζει. Σας αγαπάμε έτσι κι αλλιώς!

Ήταν Παρασκευή βράδυ, προς Σάββατο μεσημέρι.

Ο δύσκολος χειμώνας φαινόταν πλέον μόνο αν κοιτούσες πίσω απ’ τον ώμο σου.

Στο repeat, για τέταρτη φορά ο συμπακτωμένος δίσκος, το μαγαζί μισογεμάτο, και ο Dick να κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα.

Να ψάχνει απεγνωσμένα και απεγνωσμένος τη δόση του.

Να μην το χωρά ο νους του πως απόψε δεν θα μυρίσει ζεστό αίμα να κυλά ανάμεσα στα δάχτυλά του.

Τζάμπα πήγαν οι τόσες εικόνες που έφερε στο νου του ως αυθυποβολή απ’ τον πόλεμο;

Το κάνει συχνά αυτό.

Δεν ξεχνά ποτέ τον πόλεμο.

Ο Dick είναι πολεμιστής

Δεν τον απασχολούσαν καθόλου τα λόγια του Vlakster που κόντευαν να σπάσουν τα σαγόνια των παρευρισκόμενων που πλέον ανακάλυπταν κάθε στιγμή νέα όρια στο πόσο ανοιχτό μπορεί να μείνει ένα στόμα.

Ο Vlakster ήταν λόρδος.

Απ’ αυτούς που η οικογένειά τους, τους αφήνει το επώνυμο μπας και βρουν μια θέση στον ήλιο.

Παραδεχόταν το ένα πίσω απ’ το άλλο τα αίσχη και τις σκοτεινές πράξεις που έκρυβε και σιγόνταρε καιρό τώρα, μα έδειχνε τόσο αφελής όσο και το φεγγάρι.

Σε όλο το σουρεαλιστικό σκηνικό που είχε στηθεί, η μόνη απ’ την παρέα που παρέμενε στη σκιά, καλυμμένη από μελλοντικούς χλευασμούς, ήταν η Φίτσα.

Η γνωστή και ως «διπρόσωπη Φίτσα» από την πετυχημένη τακτική που ακολουθούσε «στα δύσκολα χρόνια της ποδοαπαγόρευσης» και έπειτα...

Αχ τα σκοτεινά εκείνα χρόνια…!

Κάποιοι άθλιοι τύποι είχαν την αξίωση να μην μπαχαλεύεται μια κατάσταση και μετά να το βάζει στα πόδια το κομάντο!

Εκείνο το βράδυ λοιπόν, κατά ένα παράξενο τρόπο, εξακόσιες αφορμές για ανθρωποφαγία αφέθηκαν να πέσουν στο ξύλινο πάτωμα.

Οι οργισμένοι θαμώνες του μαγαζιού, έδειξαν τιτάνια υπομονή

Εκεί λοιπόν.

Μεταξύ άλλων.

Κάτω απ’ το φως των κεριών.

Παραδίπλα κάπου χαμένη στον καπνό, για πρώτη φορά σε ολόκληρη τη βραδιά ακούστηκε η φωνή της Φίτσας.

Αποτέλεσμα;

Η συχνότητα της φωνής της, χάιδεψε το νευρικό σύστημα του Dick.

Ο Dick τότες ξύπνησε απ’ το ταξίδι στα βάθη του μυαλού του, και ξεσπάθωσε!

Όχι για πολύ όμως.

Μπαίνει στο μπαρ το la bete και τους βάζει όλους στη θέση τους

Ο Dick αρνακοποιήθηκε για εκείνο το βράδυ μιας και το μόνο που έσπασε ήταν ο τσαμπουκάς του.

Ο Vlakster τουμπεκιάστηκε μιας και «ξεβρακώθηκε»

Και η Φίτσα διπλοπροσωπίασε για μια ακόμη φορά.

Και όλα αυτά;

Πολιτισμένα

Όπως πρέπει.

Και η ιστορία συνεχίζεται…