Απλά μαθηματικά ή η χειρότερη ανάρτηση;

Δεν θα το κουράσω.
Γιατί το έχω κουράσει και παλαιότερα το ζητηματάκι.
Γιατί επίσης, σήμερα θα με κουράσει.
Θα με ισοπεδώσει για την ακρίβεια, και λέω να το καλοπιάσω.
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο ποιο περιεκτική γίνεται.
Θα παρουσιάσω κάποιους αριθμούς με μικρά σχολιάκια, και ελπίζω να μην με βρίσει κανείς στα άλλα σχολιάκια για το προσωπικό κόλλημά μου…

Παρουσιάζω απόλυτα αληθινά στοιχεία που αντιμετώπισα χθες
ο χάρτης πάνω έχει 11 κύκλους που αποτελούν ευρύτερες περιοχές που πήγα
20 παραγγελίες.
σε 4 ώρες
σε 2 ρόδες
με 3 βαθμούς Κελσίου
67 χιλιόμετρα περίπου σύνολο

διαίρεση
5 παραγγελίες την ώρα
1 κάθε 12 λεπτά
6 να πας 6 να γυρίσεις
μέσα σ’ αυτά τα λεπτά χοντρικά από 4 φορές κάνεις τα εξής:
βάζεις/ βγάζεις κράνος, γάντια, κλειδιά,
ανοιγοκλείνεις το κουτί,
περιμένεις ασανσέρ ή ανεβοκατεβαίνεις σκάλες,
ψάχνεις ρέστα,
περιμένεις φανάρια και προσέχεις (όσο μπορείς) μη σε σκοτώσει κάνας μαλάκας διπλοπαρκιάρης και πάρα πολλά άλλα αν δουλεύεις σαλονίκη…
και όλα αυτά ΑΝ ο «δίκαιος» πελάτης θέλει να συνεργαστεί…
(υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να μην θέλει πιστέψτε με…
και παρόλα αυτά να θέλει να φάει
*για παράδειγμα ενδέχεται να παραγγείλει κάποιος και 3 φορές τη μέρα στου διαόλου…)

Σούμα.
Χθες 20 παραγγελίες με πολύ κρύο στις άκρες της πόλης,
3,5 ευρώ πουρμπουάρ σύνολο, εκ των οποίων τα 2 ευρώ (και τα αφαιρώ απ’ την επόμενη πράξη) απ’ τον μάστορα που πάω τη μηχανή για σέρβις.
Αποτέλεσμα. : 0,075 ευρώ ανά παραγγελία
κι από εδώ φαίνεται μόνο το πόσο με σεβάστηκαν και τίποτα άλλο απολύτως

Τι θέλω να πω μ’ αυτό;
Δεν είναι ότι κλαίγομαι.
Απλά απορώ για την εικόνα που έχουν για τους/ τις πακετάδες/ τούδες οι άνθρωποι, και γιατί. και σε καμία περίπτωση δεν λέω πως είναι το μόνο δύσκολο "λειτούργημα", ή το μόνο που αντιμετωπίζεται απαξιωτικά.

Γιατί να μην είναι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτείς πριν παραγγείλεις το
αν είσαι μακριά
ή αν βρέχει
ή αν έχει κρύο
ή αν είναι ώρα αιχμής έστω;

Δεν είναι τα πουρμπουάρ.
Έχουμε και αξιοπρέπεια
Είναι ότι δεν υπηρετούμε κανέναν!
Εξυπηρετούμε!
Έχει τεράστια διαφορά.

Κι όλα αυτά την ώρα που δεν πρόλαβα ούτε καν
να σηκώσω το τηλέφωνο να ακούσω
τη φωνή της.

Η 3λεπτη λούφα μου για το μοναδικό τσιγάρο κοιτάζοντας την άνω πόλη και τη θάλασσα από μακριά, μέχρι που με ρουφιάνεψε ένας τεράστιος μαύρος σκύλος που γάβγισε φοβισμένος όσο κι εγώ μάλλον…

Δεν χρειάζεται να έχεις πορτοφόλα. Σκατένια καρδιά πρέπει να’ χεις μαμά και μπαμπά…

Έψαχνα χθες τρόπους να σκοτώσω ένα 2ωράκι πριν τη δουλειά, μιας και βγήκα από νωρίς για κάτι εκκρεμότητες…

Πάω που λέτε σε ένα από τα εμπορικά κέντρα της πόλης, χωρίς συγκεκριμένο λόγο.

Η αλήθεια είναι πως ήθελα και λίγο να δω, κατά πόσο κυκλοφορεί κόσμος εκεί μέσα.

Κόλαση γινόταν.

Έφαγα το σοκ για λιγάκι στην αρχή αλλά συγκεντρώθηκα, έφερα στον νου μου τις ευτυχισμένες φάτσες στην τηλεόραση που ψωνίζουν απ’ το πρωί ως το βράδυ, και σαν καλή ηθοποιός ξεχύθηκα στους διαδρόμους της κατανάλωσης…γέα!

Στο δεύτερο πολυκατάστημα (που ήταν και το τελευταίο), κάνω την κίνηση να μπω και πετάγεται μπροστά μου μια υπερευγενική πανέμορφη γυναίκα.

-Δεσποινίς πρέπει να αφήσετε την τσάντα σας εδώ, και θα σας δώσουμε αυτό το καρτελάκι να έρθετε να την πάρετε μετά.

-(«Δεσποινίς;» σκέφτομαι) Γιατί πρέπει να το κάνω αυτό; Ρωτώ.

-Είναι πολιτική του καταστήματος.

Φυσικά και ήταν γνωστές οι απαντήσεις που θα έδινε, αλλά έκανα άλλη μία ερώτηση

-Και αν δεν θέλω;

-Ενδέχεται να σας ψάξουν κάποια στιγμή μέσα. Λέει ευγενικά.

-Ας με ψάξουν. Ευγενικότατη κι εγώ. Γεια σας.

-(μούγκα)

μπαίνω (στο παιχνιδάδικο)

κόσμος

μωρά να κλαίνε

μανάδες να βρίζουν

μία χτυπά το κοριτσάκι που ήθελε ένα κουτί αρκετά πιο διπλάσιο απ’ το ίδιο

την κοιτώ στραβωμένη

απομακρύνομαι αηδιασμένη. Το έπιασε το νόημα.

ελάχιστοι άνδρες

που ντρέπονταν και λίγο…

μιας και δεν είναι η θέση τους εκεί…

η μάνα έχει αυτόν τον ρόλο.

Επιστροφή στο θέμα.

Περπατώ περπατώ εις τον βούρκο.

Και είναι βούρκος.

Και νιώθω πως μόνο εγώ περπατώ με άλλους ρυθμούς εκεί μέσα.

Αργά

Σαρκαστικά

Κοιτώ πρόσωπα

Και λιγότερο ράφια

Περπατώ περπατώ εις τον βούρκο όντως

Και είναι βούρκος σίγουρα…

Δεν με πιστεύετε ε;

Ευτυχώς που η κινητάρα μου έχει 5μεγκαπίξελ κάμερα…

Δείτε τις φωτογραφίες από κοντά…

Και διαλέξτε δωράκι.

Για να λέμε και την αλήθεια όμως σ’ αυτό το μπλόγκ, κι εγώ ψώνισα.

Ένα μαους παντ,

δύο λάμπες,

δύο κούπες,

μαρκαδοράκια για τα ασανσέρ,

και δύο γλειφιτζούρια μπομπ σφουγγαράκι για δώρο…

κασσάνδρες...στη χώρα των κοντόφθαλμων

δεν είναι πλάκα...είναι αυτό που έρχεται

σύστημα κριτικής, σε επιχειρήσεις επιβολής δίπολων, με ενσωματωμένο μηχανισμό υποδοχής του ίδιου νομίσματος.

Απλά ότι να’ ναι πράγματα, με μπόλικη σάλτα φτυσ’ το και όχι πεσ’ το

Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο τελικά

Τζάμπα τόσος ντόρος στη γειτονιά

Μια σκέψη έσπασε χθες αργά στο πάτωμα

Από τα στοιχεία που περισυνέλεξα σήμερα από τον κάδο της κουζίνας,

συμπέρανα πως ήταν επαναστατικό σχέδιο.

Σκοτεινό και υποχθόνιο.

Σχέδιο για κάποια από τις πολλές επαναστάσεις, που συντελούνται στη μία και μοναδική πραγματικότητα…

Απ’ αυτά τα σχέδια που κάνεις όταν η πίεση των εγκεφαλικών αρτηριών σου εξαρτάται κυρίως απ’ το πόση μιζεριάνη με πρόσμιξη απελπισιοειδούς μαύραταέβαψαόλης έχεις καταναλώσει τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Φυσικά και δεν υπάρχει όριο στο πόσα εικοσιτετράωρα. Η τελική συγκέντρωση μετράει.

Απ’ αυτά που στη συνέχεια καλείσαι να τα υπερασπιστείς νηφάλιος…

Μπορώ να πω με σιγουριά πως η πράξη που προέβλεπε το σχέδιο δεν θα μπορούσε να ενταχθεί ομαλά ΣΤΟ σχέδιο μιας και δεν υπάρχει ΤΟ σχέδιο, και όχι επειδή δεν θα μπορούσε.

Το υποκείμενο από εκεί που ξενυχτούσε βράδια ολόκληρα όπως το χθεσινό βυθίστηκε ξαφνικά σε ημιθανάτιο λήθαργο μετά το ξαφνικό μπαμ και το θρυψάλιασμα του σχεδίου του, και έτσι είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβω τον τρόπο με τον οποίο θα το έφερνε εις πέρας. Η επιλογή του αμέσως μετά, να βουτήξει στο εγκεφαλικό υγρό που είχε κρατήσει σε ένα τάπερ κλειστού τύπου, ήταν προφανώς το μόνο που του είχε απομείνει.

Σύμφωνα με τις άπειρεςτετρακόσιεςείκοσηάπειρεςπενήνταεφτά παρόμοιες υποθέσεις, μπορούμε να πούμε με απόλυτη βεβαιότητα πως είναι… σχεδόν σίγουρο πως μάλλον δεν θα καταφέρει να επανέλθει αύριο με ολοκληρωμένη την σμπαραλιασμένη πλέον σκέψη.

Αλλά όπως και να έρθουν τα πράγματα, είναι πάντα καλό να βουτάς στο εγκεφαλικό υγρό, ειδικά στις μέρες μας που θερίζει η βλακεία.

Θα μου πεις λίγοι το κάνουν.

Σπανίζει αν δεν σαπίζει και η φαιά ουσία...

Αλλά πάντα θα υπάρχουν τα κενά τάπερ

Ας ελπίσουμε πως το υποκείμενο θα βρει απόψε μια λύση