ευχάριστοι συνειρμοί

Είχε λιγάκι κρύο σήμερα.
Σαν να σου έλεγε ο στρατηγός άνεμος:
«Βάλε παιδάκι μου κάνα κασκορσέ παραπάνω μη κρυώσεις. Μπαίνει ο χειμώνας και δε έχει συνηθίσει ακόμα το δερματάκι σου το κρύο πάνω στο μηχανάκι»
(επίτηδες δεν βάζω «ν» στο «μη» κρυώσεις και στο «δε» έχει).

Έτσι αναγκαστικά έπρεπε να φορέσω τα χειμωνιάτικα γάντια μου.
Διαφορετικά, τώρα θα είχα γεμίσει το πληκτρολόγιο με ενυδατική κρέμα, και θα είχα κατεβάσει τα μούτρα ως το πάτωμα που δεν ακολούθησα την λαϊκή ρήση
«των τροφίμων τα παιδιά πριν κρυώσουν παίρνουν μαζί τους τον κατάλληλο εξοπλισμό».

Δεν θα το πολυκουράσω.
Τα γάντια λοιπόν, που αυτά είναι η αφορμή που γράφω δεύτερη συνεχόμενη μέρα, είχαν μέσα κάτι σαν χώμα, κάτι σαν πετραδάκια, κάτι από πέρσι τέλος πάντων.
Και από πέρσι το χειμώνα δεν θυμάμαι να έχτισα κάτι φορώντας τα.

Και δεν θα τα πλύνω
Και ακούω Σμέρνα
Και χαίρομαι